? POV
Το μήνυμα είχε σταλθεί πριν λίγα λεπτά. Τώρα θα το άνοιγε και θα διάβαζε τους στίχους του τραγουδιού. Τι ειρωνικό! Ένα απλό ρομαντικό τραγούδι θα μπορούσε να ταράξει κάποιον τόσο. Είχε πανσέληνο. Είχε έρθει η ώρα να γυρίσω σπίτι. Έκλεισα το λάπτοπ και σηκώθηκα από το γραφείο. Έβαλα το λάπτοπ στο τσαντάκι του και έβαλα τα τελευταία πράγματα στην βαλίτσα. Δε θα χρειαζόμουν πολλά για την ώρα, θα ξαναρχόμουν σε λίγους μήνες ούτως ή άλλως για να τα πάρω. Άνοιξα την πόρτα για να φύγω. Βρέθηκα μπροστά σε έναν γνωστό ψιλόλιγνο ξανθό.
«Πες μου πως το μήνυμα που άφησες στον τηλεφωνητή ήταν ένα πρωταπριλιάτικο αστείο»
«Απ’ όσο ξέρω πλέον είναι Μάιος», του χαμογέλασα.
«Τρελάθηκες; Έχουμε τόση δουλειά. Τόσα πρότζεκτ. Όλοι σε ζητάνε αυτή την περίοδο. Δε μπορείς να τους αφήσεις έτσι»
«Δε τρελάθηκα. Έχω ήδη προετοιμάσει κάποια βασικά προσχέδια τα οποία θα συζητήσουμε στην πορεία. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Πρέπει να πάω σπίτι.»
«Μα τι λες; Το σπίτι σου είναι εδώ πέρα»
«Αντίο Πίτερ. Έχεις το κινητό μου και θα σου στέλνω μέιλ κάθε μέρα», είχε μαρμαρώσει. «Όταν θα φτάσω στο ξενοδοχείο θα σε πάρω τηλέφωνο», κατέβηκα και μπήκα στο ταξί. Ύστερα από μισή ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Το είχα χρησιμοποιήσει τόσες φορές και πάντοτε ήταν γεμάτο. Φυσικό αφού ήταν ένα από τα κεντρικότερα αεροδρόμια του κόσμου. Άφησα τις βαλίτσες και άρχισα τις βόλτες στο χώρο. Αυτά τα μαγαζιά και αυτά τα αρώματα… Πόσο θα μου έλειπαν. Ειδικά ο αέρας. Υπήρχε μία μαγεία σε αυτή την πόλη. Επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο.
Ήταν μία φυσιολογικότατη πτήση χωρίς προβλήματα. Στη διάρκεια του ταξιδιού τσέκαρα κάποια από τα προσχέδια. Ήταν αναγκαστικά αόριστα γιατί ήξερα πως θα γινόντουσαν πολλές αλλαγές. Η συγκεκριμένη δουλειά το είχε. Ο Πίτερ θα τρελαινόταν λίγο στην αρχή αλλά ήμουν σίγουρη πως στο τέλος δε θα είχαμε προβλήματα. Θα μπορούσε να κάνει τις απαραίτητες πρόβες. Αφού προσγειώθηκε η ανταπόκρισή μου, δυστυχώς δεν υπήρχε πτήση χωρίς ανταπόκριση και ήταν ταλαιπωρία όσο να ναι, πήρα τις βαλίτσες μου και μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα στην είσοδο του αεροδρομίου.
Του έδωσα την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Φτάσαμε σχετικά γρήγορα. Έκανα check – in και άφησα τα πράγματα στο δωμάτιο. Έκανα ένα γρήγορο ντους και ζήτησα να μου στείλουν ένα ελαφρύ γεύμα και αρκετό καφέ. Ήμουν κουρασμένη από το ταξίδι και ήθελα να αποφύγω το τζετ – λακ. Έφαγα στα γρήγορα και ήπια μισό λίτρο καφέ. Εντυπωσιακό ακόμα και για τα δικά μου δεδομένα. Έβαλα στα γρήγορα ένα ξεπλυμένο τζιν και ένα μακό μπλουζάκι. Ευτυχώς που είχα ήδη νοικιάσει το αυτοκίνητο και είχα φροντίσει να μου το στείλουν στο ξενοδοχείο. Πήρα το λάπτοπ και την φωτογραφική μαζί μου και βγήκα από το ξενοδοχείο. Μπήκα στο αμάξι, ένας σκαραβαίος. Σκέτη γλύκα! Και ξεκίνησα. Καθώς οδηγούσα στην εθνική οδό θυμήθηκα πως είχα υποσχεθεί στον Πίτερ να τον πάρω τηλέφωνο.
«Πίτερ;»
«Που είσαι;»
«Αυτή τη στιγμή στο δρόμο. Είμαι μια χαρά και η πτήση πολύ καλή»
«Και που πας;», ακουγόταν εκνευρισμένος
«Σπίτι στο είχα πει»
«Και που είναι αυτό άμα επιτρέπεται», ο τόνος της φωνής του είχε ανέβει.
«Στο Φορκς»
«Που;»
«Στο Φορκς. Πρέπει να σε κλείσω γιατί είμαι στο δρόμο αυτή την στιγμή», έκλεισα το τηλέφωνο. Δεν ήθελα να προκαλέσω κάποιο ατύχημα. Χαμογέλασα και άνοιξα το ραδιόφωνο. Είχα πολύ δουλειά. Είχε έρθει η ώρα κάποια πράγματα να μπουν στη θέση τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου