Η γνωριμία

Μπέλα POV

Παρατήρησα με προσοχή όλες τις λεπτομέρειες του κτιρίου καθώς ο Τσάρλι με έφερνε με το περιπολικό. Μου είχε εξηγήσει πριν έρθω πως θα ήταν καλή ιδέα να πάω στην Ακαδημία Κάλεν και μάλιστα εσώκλειστη τις καθημερινές, μια και εκείνος θα έκανε αρκετές νυχτερινές βάρδιες.

Βέβαια μου υποσχέθηκε πως τα Σαβ/κα θα τα περνάγαμε μαζί. Απλώς είχε θεωρήσει πως ήταν καλή ευκαιρία για μένα και για την μετέπειτα αίτηση για το κολλέγιο η φοίτησή μου στην ακαδημία. Ο Κάρλαιλ Κάλεν ήταν φίλος του και δεν υπήρξε πρόβλημα στην αποδοχή μου στην ακαδημία χωρίς την ανάγκη να πληρώσει τίποτα.

Οι καλοί μου βαθμοί και οι συστατικές επιστολές είχαν σίγουρα βοηθήσει στο να μου δοθεί η υποτροφία πιο εύκολα. Μακάρι να μην απογοήτευα κανέναν.  Μπορεί ο φίλος του πατέρα μου να είχε μεγάλη οικονομική άνεση, αυτό όμως δε σήμαινε πως ήθελα να νιώθω πως έκανε κάποια φιλανθρωπία. Ήθελα να αποδείξω την αξία μου.

Ένας από τους μόνιμους υπαλλήλους μας συνάντησε στην είσοδο.

«Καλημέρα Τόμας»

«Καλημέρα Τσάρλι. Να υποθέσω πως αυτή είναι η μικρή Ιζαμπέλα; Πόσο μεγάλωσες. Ο πατέρας σου μιλάει κάθε μέρα για σένα», έριξα μια ματιά στον Τσάρλι. Ήταν κάτι που δεν περίμενα από τον πατέρα μου. Στράφηκα στον Τόμας χαμογελώντας.

«Για την ακρίβεια είναι Μπέλα. Και ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να μην απογοητεύσω κανένα»

«Λοιπόν έλα να σε πάω στο δωμάτιο σου. Τσάρλι θα την φέρω μετά στο γραφείο του Κάρλαιλ για να συζητήσετε. Εντάξει;», ο πατέρας μου έγνεψε και ακολούθησα πρόθυμα τον Τόμας.

Το εσωτερικό του σχολείου ήταν εντυπωσιακό. Ήταν λες και βρισκόμουν σε ένα χώρο που ήταν συνδυασμός κάποιου μεγάλου πανεπιστημίου, όπως το Χάρβαρντ και μίας έπαυλης. Υπήρχαν διάφοροι πίνακες και ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τη λέσχη φωτογραφίας μου εξήγησε ο Τόμας.

 «Θα είναι καλή ιδέα να συμμετάσχεις σε κάποια από τις λέσχες. Έχουμε λέσχη μουσικής, χορού, ζωγραφικής. Ότι θελήσεις», η ακαδημία θα πρέπει να ήταν πραγματικά για πολύ ευκατάστατες οικογένειες.

«Γιατί ο κύριος Κάλεν άνοιξε την ακαδημία εδώ πέρα; Δε θα ήταν πιο λογικό να την ανοίξει σε μια μεγάλη πόλη; Έτσι θα έρχονταν πιο άνετα περισσότεροι μαθητές»,

«Μπα, το Φορκς είναι μία μικρή πόλη οπότε προσφέρει απομόνωση και ασφάλεια. Ο κύριος Κάλεν επιθυμεί να προσφέρει την ευκαιρία για μία ήρεμη χρονιά χωρίς την πιθανότητα σκανδάλων για τις οικογένειες. Οι κοιτώνες επιτρέπουν στους μαθητές να φοιτούν άνετα στο σχολείο και δεν υπάρχει θέμα που θα βρίσκονται μακριά από τους γονείς τους», ο Τόμας άνοιξε την πόρτα του δωματίου μου.

Έμεινα άφωνη. Περίμενα να δω ένα μικρό δωμάτιο σαν κλουβί μια και ήμουν με υποτροφία εδώ πέρα αλλά συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Το δωμάτιο ήταν άνετο, φωτεινό, βαμμένο σε παστέλ αποχρώσεις. Ένα άνετο κρεβάτι που υποψιαζόμουν πως θα ήταν αρκετά μαλακό, ένα μεγάλο γραφείο με ένα λάπτοπ και μία μικρή βιβλιοθήκη που με περίμενε για να την γεμίσω.

«Λοιπόν αφήνω τις βαλίτσες σου εδώ. Ο κύριος Κάλεν ζήτησε να σου δοθεί ένα δωμάτιο χωρίς συγκάτοικο για να είσαι πιο άνετα. Είπε πως αν μοιάζεις στον πατέρα σου θα θέλεις την ησυχία σου. Απλώς θα μοιράζεσαι το μπάνιο με κάποιο άλλο άτομο. Για να ξέρεις στην ανατολική πτέρυγα είναι οι γυναικείοι κοιτώνες και στη δυτική οι ανδρικοί. Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να έχεις επισκέψεις ή να κάνεις επισκέψεις στα άλλα δωμάτια, αλλά απαγορεύεται αυστηρά να κοιμηθείς σε δωμάτιο που ανήκει στους ανδρικούς κοιτώνες. Κατανοητό;»

«Ναι», έριξα μία ματιά τριγύρω. Δεν είχα προλάβει να προσέξω όλες τις λεπτομέρειες. Είχε μέχρι και ένα μικρό στερεοφωνικό στο κομοδίνο.

«Λοιπόν, ξέρω πως θα θέλεις να τακτοποιήσεις τα πράγματά σου αλλά θα πρέπει να πάμε πρώτα στο γραφείο του κύριο Κάλεν. Έλα», τον ακολούθησα λίγο απρόθυμα. Το δωμάτιο ήταν πιο μεγάλο και από αυτό που είχα στο σπίτι με την Ρενέ. Δεν ήθελα να το αφήσω.

Προχωρήσαμε στους διαδρόμους καθώς ο Τόμας μου εξηγούσε τι βρισκόταν που και μου υπενθύμισε πως τα μαθήματα θα άρχιζαν μετά το πρωινό στις 9 το πρωί. Την ενημέρωση του την διέκοψε το γουόκι τόκι που κουβαλούσε.

«Ναι; Υπάρχει πρόβλημα στον στάβλο; Ναι έρχομαι αμέσως. Μπέλα, θα πρέπει να πας μόνη σου στο γραφείο. Προχωράς ίσια, θα στρίψεις δεξιά και μετά αριστερά και θα ανέβεις τις σκάλες, μετά ακολούθησε την πινακίδα και θα φτάσεις στο γραφείο του Διευθυντή εντάξει;», έγνεψα θετικά και τον είδα να φεύγει τρέχοντας. Στάβλοι; Μάλλον η ακαδημία ήταν πολύ πιο μεγάλη από ότι νόμιζα αρχικά.

Προχώρησα και έστριψα δεξιά όπως μου είπε. Τη στιγμή όμως που πήγα να στρίψω αριστερά συγκρούστηκα με κάποιον και έπεσα κάτω.

«Ωχ», μουρμούρισα. Μπράβο Μπέλα. Ατυχήματα από την πρώτη μέρα.

«Με συγχωρείτε, δεσποινίς», άκουσα μία βελούδινη φωνή και στράφηκα να κοιτάξω το άτομο με το οποίο συγκρούστηκα. Μου κόπηκε η ανάσα. Μπρονζέ μαλλιά και υπέροχα σμαραγδένια μάτια στα οποία θα μπορούσα να βυθιστώ για ώρες. Ήταν ένας Άδωνης. Και το βλέμμα που μου έριξε με έκανε να κοκκινίσω.

Φαινόταν απολογητικό αλλά υπήρχε και κάτι άλλο σα να με εξέταζε από την κορυφή έως τα νύχια. Ευτυχώς που δε φόραγα τη στολή ακόμα, δεν ένιωθα άνετα με φούστες αλλά φόραγα ένα καλό τζιν και την μπλε μπλούζα που μου είχε κάνει δώρο η Ρενέ. Το δώρο γενεθλίων μου λίγο πιο νωρίς μια και δε θα τα γιόρταζα μαζί της.

Μου χαμογέλασε και ένιωθα να κοκκινίζω περισσότερο. Έσκυψε και μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ από κάτω. Μύριζε κανέλα και κάτι άλλο, ήταν υπέροχο άρωμα. Έπιασα διστακτικά το χέρι του ήταν απαλό. Άραγε ήταν τόσο απαλό και το υπόλοιπο … μα καλά τι σκέφτομαι;

Σηκώθηκα και άρχισα νευρικά να τινάζω όποια τυχόν σκόνη είχε κολλήσει στο μαύρο τζιν. Πρόσεξα πως με συνέχιζε να με κοιτάει. Έπρεπε να πω κάτι.

«Εγώ μάλλον θα πρέπει να ζητάω συγνώμη. Είναι η πρώτη μου μέρα εδώ και έπρεπε να είμαι περισσότερο προσεχτική. Είμαι η Μπέλα επί τη ευκαιρία», και του έδωσα το χέρι μου.

Το έπιασε με το δεξί του και το έφερε κοντά στο στόμα του. Τα χείλη του χάιδεψαν απαλά το δέρμα και ανατρίχιασα πάλι.

«Γοητευμένος, Μπέλα.», το όνομά μου ακούστηκε σα μελωδία από το στόμα του. «Έντουαρντ Κάλεν»