Άλις POV
Αφού έφυγα από την Μπέλα είχα αναγκαστεί να κάνω μία επίσκεψη αστραπή στα μαγαζιά του Πορτ Άντζελες για να δω τα διαθέσιμα νυφικά. Τίποτα δε με είχε ικανοποιήσει και τελικά έφτασα στο σπίτι λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
«Πως είσαι;», ρώτησα τον Τζάσπερ αφού τον φίλησα.
«Χάλια όπως ο μουσικός μας. Αφ’ ότου γύρισε από το κυνήγι πήγε κατευθείαν στο πιάνο και δεν έχει σηκωθεί από τότε. Μόνο το πένθιμο εμβατήριο δεν έχει παίξει ακόμα», πράγματι το κομμάτι που έπαιζε εκείνη την στιγμή ήταν πολύ μελαγχολικό. Θύμιζε μία συννεφιασμένη μέρα, το τέλος του καλοκαιριού, το τέλος μιας εποχής.
«Πάω να του μιλήσω, λες να βοηθήσει;»
«Τίποτα δε θα τον βοηθήσει. Έκατσα στο σπίτι μόνο για να περιμένω εσένα. Ούτε όταν την είχε αφήσει δεν ήταν έτσι. Η διαφορά με τότε είναι πως είναι μαζί μας και εκφράζει ότι νιώθει», κατσούφιασε για μια στιγμή, «θα σε περιμένω έξω αν δε σε πειράζει. Νιώθω ράκος»
«Θα σε βρω έξω σε λίγο», βρήκα τον Έντουαρντ στο πιάνο να παίζει. Κοίταζε ένα καπάκι λεμονάδας, εκείνο που είχε κρατήσει από την πρώτη φορά που είχαν κάτσει μαζί, εκείνο που τον είχε βοηθήσει να γράψει το νανούρισμά της. Τελικά ήταν συναισθηματικός αν και δεν ήθελα να το παραδεχτεί.
«Άλις, δε με ενδιαφέρει να μου φτιάξεις το ψυχολογικό πορτρέτο. Για αυτό μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια του Τζάσπερ», η φωνή του ήταν άχρωμη. «Λοιπόν, πως πήγε; Σου ζήτησα να την βοηθήσεις»
«Καλά», μπλόκαρα τις προηγούμενες ώρες, δεν ήθελα να δει.
«Δείξε μου»
«Έντουαρντ…»
«Δείξε μου», του ξέφυγαν κάποιες νότες και είδα ένταση στην φωνή του.
«Εντάξει», του έδειξα τα πάντα. Δεν του έκρυψα τίποτα. Έκλεισε τα μάτια και ρούφηξε τις εικόνες.
«Από δω και πέρα θέλω να μου δείχνεις τα πάντα. Κάθε λεπτό που θα περνάς μαζί της»
«Έντουαρντ, μη βασανίζεις τον εαυτό σου», του ξέφυγε άλλη μία νότα.
«Βασανιστήριο είναι κάθε στιγμή μακριά της Άλις, τουλάχιστον έτσι ξέρω πως είναι καλά. Είσαι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος που θα έχω μαζί της»
«Είμαι σίγουρη πως δε θα αρνιόταν να σε δει. Σου ζήτησε να μείνεις μαζί μας. Νοιάζεται για σένα», ξέφυγαν και άλλες νότες.
«Ξέρεις τι μου είπε ο Τζάσπερ; Τα συναισθήματά της είναι τα ίδια όπως πριν φύγω. Μ’ αγαπάει με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση αλλά υπάρχει μία διαφορά. Υπάρχει μία ανάγκη που τα έχει περιορίσει, σαν ένα φράγμα μία τρικυμιώδη θάλασσα. Έτρεξα να την συναντήσω έτοιμος να της προσφέρω τα πάντα. Έτοιμος να ικανοποιήσω αυτή την ανάγκη ότι και να ήταν», έκανε μία παύση στο κομμάτι. «Δε μπορώ όμως», και ξανάρχισε από το σημείο που είχε σταματήσει. «Θέλει να αποκτήσει μία οικογένεια Άλις. Να γίνει μητέρα. Δε μπορώ να της προσφέρω μία φυσιολογική ζωή, όσο και αν το ήθελα. Ενώ ο Τζέικομπ μπορεί»
«Θα την αφήσεις με το σκυλί;»
«Ήταν μαζί της όταν εγώ την άφησα», το κομμάτι δεν έμοιαζε σε τίποτα το πρωτότυπο, πλέον υπήρχαν λάθη παντού. «Την εγκατέλειψα, της είπα ψέματα, δεν ήμουν μαζί της όταν με χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ»
«Είσαι εδώ τώρα. Άλλαξε γνώμη. Πάλεψε για εκείνη. Ποιος σου λέει πως εκείνος δε θα την πληγώσει;»
«Σκοπεύω να σεβαστώ την απόφασή της. Σε περίπτωση που εκείνος την απογοητεύσει…», άφησε τα πλήκτρα και γύρισε να με κοιτάξει, «…θα βρίσκομαι εδώ για εκείνη»
«Ω, Έντουαρντ», γύρισε ξανά στο πιάνο χωρίς να με κοιτάξει.
«Πήγαινε έξω. Ο Τζάσπερ σε χρειάζεται. Τον έχω βασανίσει αρκετά σήμερα. Ζήτα του συγνώμη εκ μέρους μου αλλά δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου», άρχισε ένα καινούριο κομμάτι στο πιάνο. Βγήκα από το σπίτι και ο Τζάσπερ με έσφιξε στην αγκαλιά του.
«Ω Θεέ μου, δε θα αφήσω ποτέ τίποτα να μας χωρίσει. Δε θα άντεχα να νιώσω αυτό που νιώθει εκείνος τώρα», τον αγκάλιασα και εγώ σφιχτά και τον άφησα να νιώσει όλη την αγάπη που ένιωθα για εκείνον.
«Έλα ας κάνουμε μία βόλτα στο δάσος για να ηρεμήσεις», και τρέξαμε μέσα στη νύχτα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου