2. Πόνος

Έντουαρντ POV

Έτρεξα σαν τρελός, λες και με κυνηγούσαν δαίμονες, αλλά δεν μπορούσα να δραπετεύσω από τις σκέψεις μου. Ήταν ζωντανή, πήγε στην Ιταλία για να με σώσει και ακόμα νοιαζόταν για μένα αλλά αυτό δεν μου ήταν αρκετό. Ήμουν εγωιστής ως συνήθως. Έριξα μια γροθιά στο κοντινότερο δέντρο και το είδα να πετάγεται στον αέρα. Έβγαλα ένα λυγμό. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα μάτια της.

Αυτό το ζεστό καφέ. Όποτε τα κοίταζα ένιωθα μια ζεστασιά μέσα μου. Αυτό το πλάσμα κάποτε με είχε αγαπήσει τόσο ώστε ήταν έτοιμο να θυσιάσει τα πάντα για να είναι μαζί μου, αλλά ήξερα καλύτερα και από εκείνη πως αυτή η θυσία ήταν πολύ μεγάλη ειδικά για ένα τέρας σαν εμένα; Τι είχα να της προσφέρω; Χρήματα;

Η Μπέλα δεν ενδιαφερόταν για κάτι τόσο ασήμαντο. Είχε θεωρήσει ως το καλύτερο δώρο γενεθλίων το CD που της είχα δώσει για τα γενέθλιά της. Δεν ήθελα να θυμάμαι εκείνη τη βραδιά. Μου είχε αποδείξει πόσο επικίνδυνη θα μπορούσε να είναι μία ζωή μαζί μου. Ζωή…

Τι ειρωνεία. Δεν μπορούσα να της προσφέρω αυτό που πραγματικά είχε ανάγκη. Μία οικογένεια. Ένα κορίτσι με καφέ μάτια ίδια με του αγγέλου μου μού ήρθε στο μυαλό και μου ξέφυγε ένας λυγμός καθώς έπεφτα στο χώμα. Και τι δε θα έδινα για να δω αυτό το κοριτσάκι να με αγκαλιάζει και να με φωνάζει μπαμπά. Όταν την είδα στην Ιταλία να με αγκαλιάζει ένιωσα πως ήμουν στον παράδεισο και στην κόλαση.

Ακόμα το αίμα της τραγουδούσε σε μένα. Έπειτα με τους Βολτούρι, είδα τον δισταγμό της σχετικά με την συμφωνία που έπρεπε να κάνουμε μαζί τους για να μας αφήσουν να φύγουμε. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως ο λόγος θα ήταν επειδή, επειδή δεν ήθελε να είναι μαζί μου αλλά με τον λυκάνθρωπο. Τουλάχιστον ήξερα πόσο εύθραυστη ήταν το είχα δει τόσες φορές. Εκείνος θα μπορούσε πραγματικά να την προστατέψει; Μια φωνή μέσα μου μού ψιθύρισε πως ναι.

Πως μαζί του θα μπορούσε να έχει μία φυσιολογική ζωή. Τότε την φαντάστηκα στο γάμο της ντυμένη στα λευκά, και τα μάτια της να λάμπουν από ευτυχία και από λατρεία αλλά όχι για μένα. Πόσες φορές την είχα φανταστεί ντυμένη νύφη μαζί μου; Χιλιάδες. Τότε συνειδητοποίησα πως αυτός μπροστά στον ιερέα δε θα ήμουν εγώ. Ένας κόμπος στο λαιμό μου με εμπόδιζε να αναπνεύσω.

Οι βρικόλακες δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Ω, Θεέ μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω. Η ζήλεια και η αποτυχία να την κρατήσω με έπνιγαν. Όχι δεν μπορούσα να είμαι εγωιστής. Θα την βοηθούσα με κάθε τρόπο να γίνει ευτυχισμένη, ότι και να μου κόστιζε. Θα συνέχιζα να είμαι ο φύλακας άγγελός της. Να την προσέχω, να την προστατεύω στις σκιές. Θα την περίμενα για μια αιωνιότητα.

Ο Τζέικ όπως τον φώναζε εκείνη μπορεί να έκανε κάποιο λάθος και θα ήμουν εκεί για εκείνην όταν θα το έκανε. Αν βέβαια αυτό δε συνέβαινε θα τηρούσα την υπόσχεση που της έδωσα με τον δικό μου τρόπο. Είπα πως θα περίμενα το άτομο που θα με έκανε ευτυχισμένο για όλη την αιωνιότητα. Τώρα αν αυτό το άτομο δεν υπήρχε πια δε θα υπήρχε λόγος να τηρήσω την υπόσχεσή μου.

«Συγχώρεσε με αγάπη μου που σου είπα πάλι ψέματα», ψιθύρισα.

Το κινητό μου κουδούνισε. Ήταν η Άλις. Το σήκωσα.

«Άλις;», η φωνή μου έτρεμε.

«Έντουαρντ. Ξέρω. Την είδα να εξαφανίζεται. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι. Πίστευα πως μετά την Ιταλία… Μη φύγεις». Την διέκοψα.

«Άλις, δε θα κάνω το ίδιο λάθος πάλι. Θέλω να μείνεις δίπλα της. Δε θα στερήσω από την Μπέλα την καλύτερή της φίλη. Θέλω να την βοηθήσεις σε οτιδήποτε θελήσει. Εντάξει;»

«Εντάξει», ψιθύρισε.

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα στο δάσος να κυνηγήσω.