Μπέλα POV
Ξύπνησα για άλλη φορά με τα μάγουλά μου υγρά από το κλάμα. Πάλι εφιάλτης! Και το μόνο που θυμόμουν ήταν πράσινα μάτια. Ποτέ δε μπορούσα να θυμηθώ τις λεπτομέρειες στο όνειρο που έβλεπα μόνο θολά αποσπάσματα. Λες και μία ομίχλη μου τα έκρυβε. Η λέξη ‘ομίχλη’ με έκανε να ανατριχιάσω. Σηκώθηκα γρήγορα και μπήκα στο μπάνιο.
Η Άννα θα με έπαιρνε τηλέφωνο σε μία ώρα και για πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα καφέ. Όχι τόσο για να ξυπνήσω αλλά να νιώσω το άρωμα και την ελαφρώς πικρή γεύση. Μάλλον είχα αρχίσει να αποκτώ εθισμό από τους πολλούς που μου είχε φέρει η Άλις τις τελευταίες μέρες.
Αφού άλλαξα πρόχειρα σε μία φόρμα έκατσα στη κουζίνα με μία κούπα καφέ στο χέρι. Πήρα μία βαθιά ανάσα από το ζεστό άρωμα που έβγαζε ο καφές φίλτρου. Σίγουρα θα χρειαζόταν ζάχαρη και γάλα. Ποτέ δεν είχα δοκιμάσει σκέτο τον καφέ και ήμουν σίγουρη πως δε θα μου άρεσε.
Ύστερα από πολλούς πειραματισμούς και με δοκιμές σε δοσολογίες που θα θύμιζαν τα πειράματα που κάναμε στη χημεία, ο καφές ήταν έτοιμος. Τον πήρα και πήγα να κάτσω στο σαλόνι. Κοιτάζοντας τον καναπέ θυμήθηκα τη συζήτηση που είχα κάνει μαζί με την Άννα χτες.
«Ναι! Και ακόμα νιώθω!»
Κούνησα απότομα το κεφάλι για να σταματήσω τις σκέψεις που είχα για εκείνον. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο. Να εκπαιδεύσω το μυαλό μου να μη τον σκέφτεται τόσο. Αν ποτέ ήταν αυτό δυνατόν. Κοίταξα την στοίβα με τα περιοδικά που είχε φέρει η Άλις με τα νυφικά. Είχαμε διαλέξει αυτό που θα φόραγα για το γάμο μου με τον Τζέικομπ.
Το πάνω μέρος θύμιζε κορσέ αλλά με τιράντες χωρίς να γίνεται καθόλου πρόστυχο και το κάτω ήταν πολύ απλό με μία πολύ ωραία και κομψή ουρά πίσω. Το χρώμα του είχε τόνους από μία πολύ απαλή απόχρωση του ροζ. Μου άρεσε πως ήταν απλό και πως δεν υπήρχε κάτι υπερβολικό πάνω του. Πράγμα που σίγουρα δε θα ήθελε η Άλις αν ο γαμπρός θα ήταν διαφορετικός.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΛΙΝΚ ΝΥΦΙΚΟΥ
Η Άννα πήρε τηλέφωνο ύστερα από λίγη ώρα και αρχίσαμε να συζητάμε όσο πολιτισμένα μπορούσαμε. Στο μυαλό της η εικόνα ενός ρομαντικού έρωτα ήταν αστεία. Δε πίστευε σε κάτι τέτοιο και αυτό με εμπόδιζε στο να συνεργαστώ ομαλά μαζί της. Μία ώρα μετά και δεν έβλεπα φως στην υπόθεση. Το κουδούνι χτύπησε και πήγα να ανοίξω. Ίσως να ήταν ο Τζέικομπ. Δεν είχα μιλήσει καθόλου μαζί του από χτες. Άνοιξα την πόρτα και βρέθηκα μπροστά σε ένα από τα τελευταία άτομα που περίμενα να δω τις τελευταίες μέρες.
«Έσμε;»
«Μπέλα», μου χαμογέλασε γλυκά. «Μπορώ να περάσω μέσα;», της έγνεψα και άνοιξα περισσότερο την πόρτα. Πέρασε με χάρη και προχώρησε στο σαλόνι καθώς αποχαιρετούσα την Άννα και λέγοντας της πως θα μιλούσαμε λίγο αργότερα. Έκλεισα το τηλέφωνο και προχώρησα στο σαλόνι. Η Έσμε κοιτούσε το περιοδικό με τα νυφικά
«Είναι πολύ όμορφο το νυφικό που διάλεξες», χαζεύοντας την εικόνα.
«Δεν ήξερα πως η Άλις στο είπε. Της ζήτησα να είναι διακριτική σε αυτό το ζήτημα», δεν ήθελα να βασανίσω τον Έντουαρντ περισσότερο από ότι χρειαζόταν. Δε χρειαζόταν να ξέρει τις λεπτομέρειες για τις προετοιμασίες.
«Και ο αδελφός της απαίτησε από κείνη να του δείχνει κάθε λεπτομέρεια από το χρόνο που περνάτε μαζί», ο τόνος της ήταν ήρεμος και η έκφρασή της δεν έδειχνε πολλά. Το ακριβώς αντίθετο από τη δική μου αντίδραση.
«Τι;;! Ο Έντουαρντ της ζήτησε να… Γιατί;»
«Γιατί ο γιος μου είναι ξεροκέφαλος και πολύ συχνά πιστεύει πως κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται με τον τρόπο του. Ακόμα και αν δεν είναι σωστό. Θέλει να είναι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά στη ζωή σου πλέον. Πως θα γίνεις ευτυχισμένη», ήθελα να της απαντήσω πως χωρίς εκείνον η ευτυχία μου θα ήταν μισή πάντοτε αλλά δεν είπα τίποτα.
«Και ο λόγος που ήρθες εδώ ήταν για να μου πεις πως η Άλις παίζει το διπλό κατάσκοπο;», προσπάθησα να δώσω ειρωνικό τόνο στη φωνή μου αλλά δε ξέρω πως βγήκε. Με κοίταξε στα μάτια και με πήρε ξαφνικά στην αγκαλιά της .
«Ήρθα να δω την μικρή μου κόρη», ψιθύρισε κρατώντας με απαλά. «Ότι και αν έχει γίνει με τον Έντουαρντ ότι και να γίνει για μένα και για όλη την οικογένεια θα είσαι πάντοτε η μικρή μας κόρη», τα λόγια της με έκαναν να ξεσπάσω σε κλάματα και να ξεφουρνίσω ότι είχα νιώσει τους τελευταίους μήνες. Τους φόβους, την ανασφάλεια μου, τα πάντα.
«Την μικρή ανόητη θνητή. Την αδύναμη. Που έμπλεκε πάντοτε σε προβλήματα και δε μπορεί να σταθεί όρθια χωρίς να γλιστρήσει παραπάνω από μία ώρα. Το κατοικίδιο όπως είπε ο Λωρέντ με το οποίο περνάγατε την ώρα σας. Για την Άλις η μπάρμπι, για τον Έντουαρντ…», ο κόμπος στο λαιμό με εμπόδισε να τελειώσω τη φράση καθώς χρειαζόμουν επιπλέον αέρα. Πριν προλάβω καν να τον πάρω για να συνεχίσω η Έσμε με τράβηξε και με έκανε να την κοιτάξω με τα μάτια που σίγουρα είχαν αρχίσει να κοκκινίζουν από το κλάμα
«Για τον γιο μου το φως που τον έσωσε από το σκοτάδι και την μοναξιά τόσον δεκαετιών. Η κοπέλα που με τη γλυκύτητά της και την μοναδικότητά της τον έκανε να δει με ενδιαφέρον για πρώτη φορά τη ζωή, το κάθε της λεπτό. Το άτομο που τον ξύπνησε από μία λήθη και τον έκανε να νιώσει πράγματα που πίστευε πως ποτέ δε θα ένιωθε», πήρε μία ανάσα και εγώ την άκουσα χωρίς να αρθρώσω λέξη.
«Ξέρεις πως ήταν η ζωή του για κείνον Μπέλα πριν έρθεις; Θεωρούσε πως ήταν σε ένα είδος τιμωρίας για όλα τα λάθη και τις αμαρτίες του. Η δυστυχία του… Όχι! Η έλλειψη παντελούς ενδιαφέροντος για το οτιδήποτε μας έκανε να υποφέρουμε και εμείς.
Ήρθες και έφερες έναν αέρα αλλαγής κοριτσάκι μου. Και δεν μιλάω μόνο για τον Έντουαρντ», κούνησα το κεφάλι μου γιατί δεν ήθελα να συνεχίσει. Όμως, δεν με άφησε.
«Η Άλις απέκτησε την πρώτη της φίλη. Ξέρω πόσες φορές σε είχε τρελάνει με τα ψώνια και τα ρούχα αλλά αυτός είναι ο τρόπος της να δείχνει την αγάπη της, μοιραζόμενη πράγματα που λατρεύει να κάνει με τα αγαπημένα της πρόσωπα.
Ο Έμμετ βρήκε σε σένα την μικρή του αδελφή. Το θύμα όλων του των πειραγμάτων αλλά θα έσπαγε τα μούτρα όποιου σε πλήγωνε»
«Ο Τζάσπερ; Η Ρόζαλι;», της απάντησα. Δεν πίστευα πως αυτοί οι δύο είχαν κερδίσει κάτι από μένα. Φαίνεται πως είχα κάνει λάθος με αυτό που μου απάντησε.
«Για τον Τζάσπερ είσαι η ευκαιρία να συναναστραφεί με ανθρώπους. Κάτι που τον βοηθάει να θυμάται πως και εκείνος ήταν άνθρωπος κάποτε. Τώρα για τη Ρόζαλι…», έκανε μία μικρή παύση που με έκανε να φοβάμαι για τη συνέχεια. «Για τη Ρόζαλι είσαι πλέον η επιλογή που θα είχε κάνει εκείνη αν είχε την ευκαιρία», την κοίταξα με απορία προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοούσε. «Η Ρόζαλι αν ήταν να διαλέξει σε αθάνατη ζωή ή σε θνητή θα διάλεγε το δεύτερο», ώστε για αυτό δε με συμπαθούσε. Της θύμιζα πάντοτε ότι δε μπορούσε να αποκτήσει.
Η Έσμε μου χαμογέλασε γλυκά και συνέχισε.
«Και φυσικά για μένα και τον Κάρλαιλ είσαι η μικρή μας κόρη. Που χρειάζεται την προστασία μας και θέλουμε να την φροντίζουμε όσο μπορούμε. Και σήμερα ήρθε η ώρα για μάθημα μαγειρικής», με τράβηξε στη κουζίνα.
«Μάθημα μαγειρικής; Είσαι σίγουρη Έσμε; Όταν δοκίμασε η Ρενέ να κάνει μαζί μου μάθημα μαγειρικής η κουζίνα πήρε φωτιά», ξέσπασε σε γέλια. Ήταν υπέροχο θέαμα, τόσο ανάλαφρο. Έκανε και εμένα να χαμογελάσω.
«Μην ανησυχείς Μπέλα. Μαζί μου δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος»
«Όμως ξέρω πως σας ενοχλεί η μυρωδιά του φαγητού»
«Ίσως λίγο αλλά το χειρότερο θα ήταν να δοκιμάσω, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως είχες καταφέρει τον Έντουαρντ να φάει εκείνη την πίτσα», γελάσαμε μαζί. Ένιωθα ένα μικρό σφίξιμο στην καρδιά μου με την αναφορά στο όνομά του αλλά η συντροφιά της Έσμε απάλυνε τον πόνο.
Έβγαλα τα υλικά που μου υπέδειξε αλλά όταν πήγα να βγάλω το μίξερ με σταμάτησε.
«Δε θα το χρειαστούμε», μου είπε.
«Τι εννοείς Έσμε; Δε πρέπει να χτυπήσουμε τα υλικά;»
«Θα το κάνουμε με το χέρι όπως την εποχή μου. Πίστεψέ με είναι πολύ καλύτερα έτσι», χώρισε τα υλικά σε δύο δόσεις για να μου δείξει στην άλλη λεκάνη πως έπρεπε να ετοιμαστούν τα κουλουράκια. Πίστευα πως θα μιλούσε μόνο για το πώς θα γίνονταν τα κουλουράκια αλλά σύντομα καταλήξαμε να συζητάμε και να κάνω ερωτήσεις για το παρελθόν των Κάλεν που δεν είχα τολμήσει να κάνω στο παρελθόν.
«Ήταν ίδια η ανακούφιση όταν αποφάσισε να επιστρέψει από την επανάστασή του;», την ρώτησα με δισταγμό κάποια στιγμή. Ήθελα να καταλάβω πως ένιωσαν όταν ξαναενώθηκε η οικογένεια. Η περίοδος που ήταν ο Έντουαρντ μακριά από κείνους ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι η τωρινή που ήταν λίγοι μήνες. Την είδα να σταματάει να ζυμώνει για μια στιγμή και να ξανασφίγγει τη ζύμη στα χέρια της.
«Είναι δύσκολο να στο εξηγήσω Μπέλα», με κοίταξε για μια στιγμή και το βλέμμα της ξαναστράφηκε στη ζύμη λες και υπήρχε κάτι ενδιαφέρον στο μπολ. Δεν ήθελε να με κοιτάξει.
«Φαντάσου το πρώτο σου παιδί, η αδυναμία σου να επιστρέφει και να θυμίζει ένα ξένο. Κόκκινα μάτια, ενός δολοφόνου αντί για το χρυσό με το οποίο τον είχες συνηθίσει. Και να ξέρεις πως οι σκέψεις σου, η θλίψη σου τον βασάνιζαν επειδή πίστευε πως η επιστροφή του ήταν ένα λάθος και πως σε είχε απογοητεύσει. Η ανακούφιση ήταν τεράστια Μπέλα. Αυτό στο εγγυώμαι. Ίσως και μεγαλύτερη αν δεν είχαμε το συμβάν με τους Βολτούρι τώρα αλλά εκείνη η περίοδος ήταν ίσως η σκοτεινότερη για την οικογένεια.
Ήμασταν μόνο οι τρεις μας ο Κάρλαϊλ δεν είχε βρει ακόμα τη Ρόζαλι…», υπήρξε μία διακοπή. Δεν ήξερα τίποτα για τη μεταμόρφωση της Ρόζαλι. Η δική της και του Τζάσπερ ήταν δύο πράγματα που απέφευγαν οι Κάλεν να συζητήσουν μαζί μου.
«Ο Κάρλαϊλ θεώρησε πως η επιλογή του Έντουαρντ να φύγει και να ακολουθήσει ένα διαφορετικό τρόπο ζωής ήταν λάθος. Ένα λάθος που ήταν απαραίτητο όμως να κάνει για να επιστρέψει σε εμάς. Ο Έντουαρντ ποτέ δεν είχε κυριαρχηθεί από την ανάγκη του αίματος όπως εμείς. Ίσως σε αυτό παίζει ρόλο πως μπορούσε να διαβάζει το μυαλό των ανθρώπων και αυτό του πρόσφερε την απαραίτητη λογική για να σταματήσει κάτι πριν τον κυριαρχήσουν τα ένστικτά μας. Σε αυτό τον έχω ζηλέψει κάποιες φορές», τι εννοούσε; Την είδα να παίρνει μία βαθιά ανάσα και να τρέμει ελαφρά. Σήκωσε τα μάτια της να με κοιτάξει. Ποτέ δεν είχα δει την Έσμε τόσο θλιμμένη.
«Έχω σκοτώσει και εγώ Μπέλα», ψιθύρισε. «Αθώους ανθρώπους με οικογένειες. Με παιδιά ή τα παιδιά κάποιων επειδή δε μπορούσα να ελέγξω τη δίψα μου για αίμα. Ο Έντουαρντ όταν έλειψε είχε αποφασίσει να παίξει το ρόλο του τιμωρού, της θείας δίκης», άφησε ένα μικρό βεβιασμένο γέλιο και κατάπιε.
«Είναι τραγική ειρωνεία πραγματικά. Έγινε δολοφόνος για να καθαρίσει τον κόσμο από δολοφόνους και άλλα αποβράσματα σαν τον Ρόις», ποιος ήταν ο Ρόις;
«Το θέμα είναι πως κάπου έχασε τον έλεγχο. Ακόμα και αν ήμουν θνητή δε θα ξεχάσω το τηλεγράφημα που έστειλε πως ήθελε να επιστρέψει και μας ζητούσε την άδεια για να το κάνει. Ο ίδιος μου ο γιος να μου ζητάει την άδεια για να με δει», δεν ήξερα αν μπορούσα να την αγκαλιάσω. Αν θα δεχόταν την αγκαλιά μου εκείνη τη στιγμή.
«Να περιμένεις με ανυπομονησία το άτομο που για σένα ήταν ότι κοντινότερο θα είχες ποτέ σε γιο και να ακούς τα βήματά του δισταχτικά στη πόρτα. Να αποφεύγει το βλέμμα σου και να μην σε αγκαλιάζει όταν τον σφίγγεις εσύ; Για μια στιγμή φοβόμουν πως τον είχα χάσει. Πως είχα χάσει ένα παιδί για δεύτερη φορά», ένιωσα ένα σφίξιμο και ήθελα να βάλω το χέρι στην κοιλιά μου. Μιλούσε για το παιδί που είχε χάσει πριν πέσει από το γκρεμό. Γιατί αυτή η σκέψη με έκανε να νιώθω μία αίσθηση απώλειας και εγώ;
«Ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή. Απέφευγε να έρχεται σε επαφή μαζί μας στο σπίτι και δέχτηκε να μας κοιτάξει στα μάτια μόνο αφού το χρώμα των ματιών του είχε επιστρέψει στο αρχικό τους. Ύστερα από 3 μήνες! Είπε πως δεν ήθελε να δούμε τα μάτια ενός δαίμονα. Ακόμα δεν ξέρω τι είχε συμβεί τότε που τον έκανε να αντιδράσει έτσι. Πάνω από εβδομήντα χρόνια και δε ξέρω», δεν άντεξα και την αγκάλιασε σφιχτά όσο σφιχτά θα μπορούσα να αγκαλιάσω ένα άγαλμα.
Λίγα λεπτά πέρασαν χωρίς να λέμε τίποτα η μία στην άλλη μέχρι που ένιωσα το ύφασμα της μπλούζας της βρεγμένο. Ήταν βρεγμένο από τα δικά μου δάκρια. Δάκρια που η Έσμε δε μπορούσε να χύσει πλέον. Δάκρια γιατί ήξερα πως ο Έντουαρντ μου δεν ήταν τέλειος αλλά για μένα συνέχιζε να είναι. Δάκρια για τόσα πολλά που ένιωθα και δε μπορούσα να τα εκφράσω παρά μόνο με τον μοναδικό ανθρώπινο τρόπο που ήξερα. Κλαίγοντας.
Άφησα την Έσμε από την αγκαλιά μου και κοίταξα το χάος που είχα δημιουργήσει. Την είχα κάνει χάλια. Η μπλούζα της ήταν λερωμένη από τις ζύμες όπως και η δικιά μου.
«Σε έκανα χάλια», είπα απολογητικά.
«Και εγώ εσένα γλυκιά μου», ήταν πιο ήρεμη πλέον όπως και εγώ. «Έλα θα φτιάξουμε τα σχήματα και θα τα βάλουμε να ψηθούν», πήρε τη ζύμη στα χέρια της και με γρήγορη ταχύτητα έφτιαξε τα σχήματα σε ένα λεπτό. Δε χρειαζόταν να μου δείξει κάτι αργά. Ήξερα ότι ήταν απαραίτητο για τη συνταγή. Άρχισε να καθαρίζει την κουζίνα και με έστειλε να αλλάξω στο ενδιάμεσο.
Πήγα πάνω στο δωμάτιό μου και άλλαξα σε ένα τζιν και σε μία μπλούζα. Πήγα στο μπάνιο και έριξα κρύο νερό στο πρόσωπό μου. Τα μάτια μου ήταν κοκκινισμένα αλλά δεν είχαν πρηστεί πολύ. Κατέβηκα πάλι στη κουζίνα και της έδωσα μία μπλούζα για να αλλάξει πρόχειρα μέχρι να στεγνώσει η μπλούζα της. Αρνήθηκε να της την πλύνω με φίλησε στο μέτωπο και πήρε το ρούχο μαζί της. Επέστρεψε ύστερα από ένα λεπτό. Δεν ήξερα τι να της πω. Έκατσε δίπλα μου και πήρε τα χέρια μου στα δικά της. Μου χαμογέλασε και της χαμογέλασα και εγώ δισταχτικά.
«Γιατί είναι καλύτερα να ετοιμάζουμε το μίγμα χωρίς μίξερ;», μου ήρθε να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Αυτό βρήκα να πω; Πράγματι ο εγκέφαλός μου δούλευε πολύ περίεργα.
«Για να σου πω την αλήθεια είναι ο τρόπος που ξέρω για αυτή τη συνταγή και το ανακάτεμα με το χέρι σίγουρα είναι ένας πολύ καλός τρόπος να διοχετεύεις τα νεύρα σου κάπου. Επίσης η ζάχαρη δε λιώνει τελείως και σου αφήνει πιο έντονα τη γλύκα της στο στόμα»
«Μπα. Λένε και αυτές τις λεπτομέρειες στην εκπομπή μαγειρικής;», χαμογέλασε και σηκώθηκε να ετοιμάσει την πιατέλα. Έβγαλε την πρώτη φουρνιά και τα άδειασε στη πιατέλα. Έβγαλε από το ψυγείο το γάλα και μου έβαλε σε μία κούπα. Η κανέλα από τα κουλουράκια μου είχε σπάσει τη μύτη. Δεν είχα δοκιμάσει ακόμα αλλά αν η γεύση ήταν το ίδιο υπέροχη με το άρωμα θα ήταν τέλεια.
«Βύθισε ένα από τα κουλουράκια στο γάλα και βάλτο κατευθείαν στο στόμα σου», πρόσταξε παιχνιδιάρικα. Ο τρόπος που το είπε έμοιαζε λες και έλεγε τα λόγια κάποιου άλλου. Μίας μητέρας στο μικρό της παιδί. Γέλασε και το έκανα.
Ήταν τέλεια! Με το γάλα όλα τα υλικά έρχονταν σε απόλυτη ισορροπία. Η σοκολάτα με το γάλα το φουντούκι με την κανέλα. Έφαγα άλλα τρία χωρίς δισταγμό και ήπια όλο το γάλα στο τέλος. Ευτυχώς όχι με τόση λαιμαργία για να μου αφήσει κάποιο μουστάκι. Η Έσμε χαμογελούσε πλατιά λες και είχε μοιραστεί κάτι υπέροχο μαζί μου.
«Τι; Από την αντίδρασή μου όπως κατάλαβες ήταν τέλεια»
«Θυμάμαι πως η μητέρα μου στο τέλος έπρεπε να μου σκουπίζει το μουστάκι από το γάλα. Αυτά τα κουλουράκια ήταν ο μόνος τρόπος για να πιω το γάλα μου το πρωί»
«Αυτά τα κουλουράκια; Πως μπορείς να θυμάσαι μία τέτοια λεπτομέρεια από τη ζωή σου;»
«Επειδή ήταν μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις από τη μητέρα μου. Τα κουλουράκια των Πλατ. Τα νοστιμότερα κουλουράκια του κόσμου. Η σοκολάτα με το γάλα…»
«… η τέλεια ισορροπία», ολοκλήρωσα την φράση της. Κοιταχτήκαμε για λίγες στιγμές.
«Ήθελα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία μαζί σου. Να μάθω στην κόρη μου την οικογενειακή συνταγή για να μπορέσει να τα φτιάξει για τα παιδιά της κάποτε», χαμογελάσαμε και οι δύο.
«Σ’ ευχαριστώ… μαμά», μόνο αυτό μπορούσα να πω σε αυτή την υπέροχη γυναίκα εκείνη τη στιγμή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου