Μαίρη POV
Καλά πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να διαρρήξεις ένα σπίτι; Εντάξει. Όχι, και ένα απλό σπίτι. Μία έπαυλη χτισμένη από το 1850 περίπου, αλλά που ο τωρινός ιδιοκτήτης αποφάσισε να βάλει έναν κωδικό ασφαλείας με 15 νούμερα. Γιατί τόσα πολλά; Και δεν είχα πρόσβαση για να ξέρω ποια είναι αυτά τα νούμερα. Ήταν έξω από τις δυνατότητές μου.
Γι’ αυτό τώρα περίμενα το συνεργείο να τελειώσει το καθιερωμένο καθάρισμα που έκανε μία φορά το μήνα για να μπορέσω να μπω μέσα. Απόψε ήταν η νύχτα. Ένας από τους υπαλλήλους θα ξέχναγε ανοιχτό ένα από τα παράθυρα στον πρώτο όροφο οπότε θα κατάφερνα να μπω. Σίγουρα όχι με δυσκολία.
Τους είδα να φεύγουν κλειδώνοντας την πίσω πόρτα με ένα κλειδί το οποίο έπρεπε κάθε φορά να επιστρέφουν για να μπει σε ένα χρηματοκιβώτιο. Έλεος! Γιατί έχει την τάση να υπερβάλει πάντοτε σε πράγματα που δε χρειάζεται. Εδώ να μου πεις οι ηλιθιότητες, γιατί ηλιθιότητες ήταν που έκανε εκείνος στο παρελθόν μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Πέρασαν 5 λεπτά. Τέλεια! Ώρα για δράση.
Έβγαλα το σχοινί με το γάντζο και το πέταξα προσεχτικά στο παράθυρο . Με την τρίτη προσπάθεια έμεινε στη θέση του. Έριξα μία τελευταία ματιά στα ρούχα μου και στο σακίδιό μου. Όλα στη θέση τους. Μαύρα ρούχα, ένα μικρό μαύρο μαντίλι για διάρρηξη με στυλ και το σακίδιο. Φαντάστηκα την Άλις στα ίδια ρούχα αλλά με ένα ζευγάρι μαύρα μανόλο μπλάνικ. Την είχα ικανή. Τέλος πάντων, ώρα για δουλειά.
Άρχισα να σκαρφαλώνω αργά και με προσοχή και σε 3 λεπτά είχα μπει μέσα. Που να το είχα φανταστεί στην προηγούμενη ζωή μου πως θα σκαρφάλωνα τοίχους και θα έκανα διαρρήξεις. Μάλλον διόρθωση το ήξερα απλά δε θα μπορούσα να το αποδεχτώ. Κοίταξα το δωμάτιο στο οποίο ήμουν. Θα πρέπει να ήταν των γονιών του. Ήταν σκεπασμένο με σεντόνια και έκρυβαν το όμορφο μεταλλικό σχέδιο.
Αναστέναξα δεν είχα χρόνο για τέτοια. Κατέβηκα με προσοχή τις σκάλες και έφτασα στο καθιστικό. Κοίταξα τριγύρω. Τις βελούδινες πολυθρόνες, το τραπέζι, το τζάκι, την μικρή βιβλιοθήκη. Που το είχε βάλει; Έκλεισα τα μάτια και συγκεντρώθηκα. Στο μυαλό μου βρέθηκα στη «Βιβλιοθήκη» μου. Μου άρεσε να την ονομάζω έτσι. Έπρεπε να βρω την στιγμή. Δεν ήταν τόσο δύσκολο γιατί ήταν κάτι που είχε ήδη συμβεί.
Σα “Γεγονός” μπορεί να μην ήταν τόσο έντονο όπως άλλα γεγονότα αλλά επειδή άνηκε στο παρελθόν μπορούσα να το βρω πιο εύκολα. Βρήκα το «βιβλίο». Το άνοιξα και γύρισα τις «σελίδες» του. Βρήκα την στιγμή!
Την άφησα να ξεδιπλωθεί μπροστά μου. Ήμουν στο καθιστικό, μόνο που τώρα ήταν φωτισμένο από τις λάμπες στον πολυέλαιο. Ακούστηκαν βιαστικά βήματα και γύρισα το κεφάλι μου. Τον είδα να προχωράει γρήγορα κρατώντας τες στο χέρι του. Το μελάνι δεν είχε καλά καλά στεγνώσει πάνω τους.
Ήταν χλωμός και φαινόταν ξενυχτισμένος. Είχαν συμβεί τόσα πολλά τις προηγούμενες μέρες που ήταν φυσικό να φαίνεται σα φάντασμα. Η ζωή χανόταν από μέσα του χωρίς να το ξέρει αν και καταβάθως το ήθελε. Κοίταξε γύρω για να σιγουρευτεί πως δε βρισκόταν κάποιος στο χώρο και πλησίασε το τζάκι. Έβαλε το χέρι του κάτω από το μάρμαρο που ήταν λίγο πριν το τοίχο και πίεσε λίγο. Φάνηκε η εσοχή. Ήταν γύρω στα 20 εκατοστά μήκος και 4 πλάτος το μικρό συρταράκι.
Τύλιξε τις παρτιτούρες και τις τύλιξε προσεχτικά σε κύλινδρο για να μη χαλάσουν. Τις έβαλε στο συρτάρι και το έκλεισε γρήγορα αφού ακούστηκαν φωνές από το βάθος.
«Έντουαρντ αγόρι μου», ο πρασινομάτης νεαρός κοίταξε την μητέρα του. Τα μάτια του αντίκρισαν τα δικά της πράσινα όπως τα δικά του. Πήγε να τον πλησιάσει. «Αγάπη μου το ξέρω πως είναι δύσκολες αυτές τις μέρες. Περάσαμε τόσα πολλά, ειδικά εσύ…», η γυναίκα δεν ολοκλήρωσε την φράση.
«Μητέρα, θα το εκτιμούσα να έμενα μόνος αυτή τη στιγμή!», παραπάτησε ελαφρά. Σε λίγο…
«Τουλάχιστον φάε κάτι. Δεν έχεις φάει τίποτα αυτές τις μέρες. Χρειάζεσαι δυνάμεις να είσαι υγιής. Μία σούπα έστω», η γυναίκα χάιδεψε το μάγουλο του γιου τους και έχασε το χρώμα της. Ο νεαρός τραβήχτηκε λίγο προς τα πίσω και παραπάτησε παραπάνω.
«Όχι! Όχι και σένα δε θα αντέξω να χάσω και εσένα μετά το πατέρα σου. Ιουστίν φώναξε τον γιατρό γρήγορα. Ο νεαρός Μάσεν καίγεται στο πυρετό». Η υπηρέτρια άρχισε να τρέχει προς την πόρτα. Δε θα είχε όμως νόημα. Κανείς δε μπορεί να ξεφύγει από την μοίρα του.
«Δε θέλω τον γιατρό», απάντησε ο Έντουαρντ αλλά η φωνή του ήταν αδύναμη. «Δε θε…», και έπεσε στο πάτωμα. Η Ελίζαμπεθ Μάσεν αγκάλιασε γρήγορα τον γιο της.
«Έντουαρντ, αγοράκι μου. Ξύπνα! Έντουαρντ!»
Δε χρειάστηκε να δω άλλα. Ήξερα τι θα συνέβαινε μετά. Πλησίασα με προσοχή το τζάκι και με προσοχή άνοιξα το μυστικό συρτάρι. Έβγαλα τις παρτιτούρες με προσοχή. Το χαρτί είχε γίνει κίτρινο από τον χρόνο αλλά οι νότες φαίνονταν καθαρά. Μόνο το μισό κομμάτι ήταν γραμμένο. Χρειαζόταν την μούσα του για το άλλο μισό και θα του προσφερόταν άμεσα η ευκαιρία.
Έβγαλα το κινητό και πήρα τηλέφωνο το άτομο που θα με βοηθούσε σε αυτό.
«Μαίρη! Τι ευχάριστη έκπληξη! Έχουμε να μιλήσουμε από την συναυλία στο Παρίσι. Τι κάνεις;»
«Αυτή τη στιγμή, μία διάρρηξη. Τι κάνει όμως ο διάσημος Thomas Lauderdale? Η China πως είναι?»
«Μια χαρά. Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα τουρ για να προωθήσουμε το …»
«Το 4ο σας άλμπουμ. Ναι το ξέρω. Να υποθέσω πως θα θέλεις βοήθεια…»
«Ναι που το μάντεψες; Προσφέρεσαι να πετάξεις από Παρίσι για να ετοιμάσεις κάποια χορογραφία;»
«Για την ακρίβεια είμαι Αμερική και στο Σικάγο αυτή τη στιγμή. Άκου, προσφέρομαι να βοηθήσω στη συναυλία που θα κάνετε στο Σιατλ και έχω σκεφτεί τα παιδιά ντυμένα σε λευκό και κόκκινο στη σάλα να χορεύουν με τα τραγούδια που θα τραγουδάει η China. Πως σου φαίνεται;»
«Μμμ, κόκκινο με λευκό; Ξέρεις τι χρώμα μας βγάζει αυτό έτσι δεν είναι Μαίρη;»
«Ω, ναι ξέρω», χαμογέλασα.
«Και τι θέλεις για αντάλλαγμα;», κοίταξα τις παρτιτούρες που κρατούσα.
«Ένας γνωστός μου θα παίξει για σένα στη διάρκεια της συναυλίας. Θα μπορεί να σε αντικαταστήσει και στο πιάνο. Είναι πάρα πολύ καλός.
«Μαίρη δε μπορώ να το δεχτώ. Αν δε δω δουλειά του…»
«Θα σου στείλω τις παρτιτούρες με κούριερ αύριο το πρωί. Πως σου φαίνεται;»
«Σαν ιδέα μου ακούγεται μια χαρά. Έχεις ιδέες ήδη; Εδώ δεν έχουμε αποφασίσει την αίθουσα που θα το κάνουμε;», ήξερα που θα γινόταν. Αυτή η συναυλία ήταν ένα μεγάλο Γεγονός για μένα ειδικά οπότε ήδη ήξερα όλες τις λεπτομέρειες.
«Ω, ναι. Λέω όπως τα πάρτι της παλιάς εποχής. Χωρίς υπερβολικό κόσμο σε ένα χώρο με άνεση όπου θα μπορούν και να χορέψουν τα άτομα. Θα είναι σαν μια μικρή ιδιωτική συναυλία»
«Θα πρέπει να βγάλουμε ειδικά εισιτήρια σε αυτή την περίπτωση. Ξέρω σίγουρα πως πολλοί που μας ακούνε θα ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω», και σίγουρα ήξερα κάποια από αυτά τα άτομα.
«Θα μιλήσω αύριο μαζί σου για λεπτομέρειες. Απλώς φρόντισε να βγάλετε ανακοίνωση στην ιστοσελίδα για να ενημερωθεί ο κόσμος. Και να στείλετε μέιλ στα άτομα που έχουν γραφτεί στην ελίτ των πελατών σας. Έτσι σίγουρα θα ενημερωθούν»
«Μου αρέσει πως έχεις βγάλει ήδη το πρόγραμμα για μας. Σας να ξέρεις ήδη τι πρέπει να γίνει», που να ήξερε.
«Ίσως και να ξέρω. Θα τα πούμε αύριο Thomas»
«Εντάξει Μαίρη. Χάρηκα που σε άκουσα. Πολλά φιλιά», και έκλεισε το τηλέφωνο.
Αύριο το απόγευμα η Άλις θα αγόραζε τα εισιτήρια για το μοναδικό γεγονός μετά από το όραμα που θα είχε. Η συναυλία θα ήταν σε 2 εβδομάδες ένα έκτακτο γεγονός και θα έτρεχε για να προλάβει να πάρει τα χρυσά εισητήρια. Επιτέλους, θα την έβλεπα. Μου είχε λείψει τόσο πολύ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου