Μπέλα POV
Τελικά μάλλον είναι αρκετά δύσκολο να τα πάνε καλά τα βαμπίρ και οι λυκάνθρωποι μεταξύ τους. Κοίταξα μία Άλις με έντονες χειρονομίες και έναν Τζέικομπ που σχεδόν έβγαζε καπνούς να τσακώνονται με τον παπά για το πώς θα γινόταν η τελετή. Ο καημένος τους κοίταζε και μάλλον θα αναρωτιόταν γιατί συζήταγαν για κάτι που ήταν ουσιαστικά δική του δουλειά, την τελετή. Εγώ είχα πει την γνώμη μου και είχα απομακρυνθεί κοιτάζοντας καλύτερα το χώρο.
Ήταν μεσημέρι και παρόλο που υπήρχαν σύννεφα έξω υπήρχε αρκετό φως για να δω τις λεπτομέρειες της εκκλησίας καλύτερα από την άλλη μέρα. Τα ξύλινα καθίσματα, το πιάνο δίπλα στην είσοδο. Κάποιος θα έπαιζε σε αυτό τη μέρα του γάμου μου και ήξερα σίγουρα ποιος δε θα ήταν. Αναστέναξα και προσπάθησα να σκεφτώ άλλα πράγματα όπως το ταξίδι αστραπή στο Σιάτλ.
Η Μαίρη μου είπε πως θα δουλεύαμε το σαββατοκύριακο και με το που έφτασα για να δώσω το συμβόλαιο και να αρχίσουμε τη δουλειά μου είπε πως της έτυχε ένα ταξίδι αστραπή στο Σικάγο. Ούτε που με χαιρέτησε όπως συνήθως με τις σχεδόν ασφυκτικές της αγκαλιές. Πήγα σχεδόν για το τίποτα κάτσαμε μόνο 2 ώρες για να συζητήσουμε κάποια πράγματα και να πάρω τις κασέτες. Πρόσεξα πως δεν ήταν τόσο κουρασμένη πλέον. Θα πρέπει να είχε κοιμηθεί αρκετά τις τελευταίες μέρες. Αν και ήταν πάλι χωρίς μακιγιάζ. Δε ξέρω για ποιο λόγο αλλά ήμουν σίγουρη πως με μακιγιάζ θα φαινόταν αρκετά διαφορετκή. Ουφ. Τουλάχιστον κάποια από τα βίντεο τα είχαν μετατρέψει σε dvd και δε θα έπρηζα το Τσάρλυ με το ίδιο έργο ξανά και ξανά. Του άρεσε να βλέπει τους αγώνες και εκείνη την περίοδο πρέπει να ήταν οι τελικοί.
«Παιδιά μου…», άκουσα τον παπά να λέει στην Άλις και στον Τζέικομπ. «Νομίζω πως ξέρω πολύ καλά τι θα πω την ημέρα του γάμου». Άφησα να μου ξεφύγει ένα γέλιο. Τόση ώρα έπρηζαν τον καημένο τον άνθρωπο για το πώς θα έκανε την λειτουργία και το τι θα έλεγε. Γύρισαν και με κοίταξαν. Μάλλον δεν είχαν καταλάβει πως ο ανταγωνισμός τους είχε βγει σε κάτι τελείως άσχετο.
«Νομίζω πως θα συμφωνήσω με τον πάτερ παιδιά. Ας μας εκπλήξει»
«Μισείς τις εκπλήξεις!», είπαν και οι δύο αυτόματα.
«Ναι, είναι αλήθεια, αλλά ξέρω πως δε μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Λοιπόν πάτερ υπάρχει κάτι άλλο;»
«Όχι κορίτσι μου. Με την φίλη σου στην οργάνωση δε νομίζω να έχουμε κανένα πρόβλημα», γύρισε και έριξε μια ματιά στον Τζέικομπ. «Ελπίζω όμως να μη σας βάλω σε μεγάλο κόπο με αυτό που θα ζητήσω»
«Τι;», ρώτησε ο Τζέικ.
«Θα ήθελα να σας δω μια φορά ξεχωριστά τον καθένα σας πριν το γάμο. Με βοηθάει καλύτερα να προσαρμόσω την τελετή στα άτομα που θα παντρέψω άμα τα γνωρίσω λίγο καλύτερα και μιλήσω μαζί τους λίγη ώρα», η απάντησή του με έκανε να νιώσω λίγο άβολα. Δεν ήξερα για το τι θα μιλούσαμε και ήξερα πως ειδικά σε εκείνον δε θα μπορούσα να πω ψέματα.
«Και βέβαια πάτερ. Έχουμε αφήσει τα τηλέφωνά μας για οτιδήποτε. Μπορείτε να μας καλέσετε όποτε θέλετε και έχετε ελεύθερο χρόνο», είπε ο Τζέικ.
«Ωραία. Λοιπόν, νομίζω πως έχουμε τελειώσει με τα βασικά. Θα σας δω όλους κάποια άλλη στιγμή», και ύστερα το έκανε. Μας αγκάλιασε όλους. Τον Τζέικ, την Άλις και μένα. Η Άλις δε μπορούσε να το έχει προβλέψει από πιο πριν και πάγωσε λίγο με την κίνησή του. Χαλάρωσε όμως σχεδόν αμέσως και δέχτηκε την αγκαλιά χαμογελώντας. Της φερόταν φυσιολογικά λες και ήταν ακόμα ένας άνθρωπος. Φαίνεται δεν ήμουν το μόνο άτομο που δεν επηρεαζόταν από το αν κάποιος άνηκε στη σφαίρα του εξωπραγματικού. Προφανώς ο πάτερ είχε τέτοια γαλήνη και αγάπη στην ψυχή του που έβλεπε αυτό που έβλεπα και εγώ. Τέσσερα άτομα σε μία εκκλησία να συζητάνε.
«Πάμε Μπέλα», και η Άλις με τράβηξε από την εκκλησία σχεδόν χοροπηδώντας. Μάλλον χάρηκε από την κίνηση του ιερέα. Χαμογέλασα απολογητικά στον Τζέικομπ καθώς την ακολουθούσα έξω. Βγήκε και εκείνος ακολουθώντας μας από πίσω.
«Πρέπει να φύγω σε λίγο», μου είπε καθώς μου έπαιρνε το ελεύθερό μου χέρι.
«Α, και άλλη βάρδια από τον Σαμ», μου έγνεψε θετικά.
«Μπορούμε να βοηθήσουμε και εμείς ξέρεις», επενέβη η Άλις.
«Αλήθεια πως; Ειδικά ένα βαμπίρ τόσο δυνατό όσο εσύ», η φωνή του ήταν γεμάτη ειρωνεία. Ωχ, δεν ήθελα να καβγαδίσουν. Η Άλις άφησε το χέρι μου και τον πλησίασε.
«Ξέρεις κάτι Τζέικομπ έχουμε γνώσεις και έχουμε ταλέντα που εσείς δεν έχετε και μπορώ να στο αποδείξω. Πιάσε με αν μπορείς», και εξαφανίστηκε. Είχε φύγει τρέχοντας τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να το καταλάβω. Ο Τζέικομπ με κοίταξε για μια στιγμή απολογητικά. Όχι δε θα πας να αποδείξεις τον εαυτό σου…
«Δε μπορώ να την αφήσω να κερδίσει», και άρχισε να τρέχει γρήγορα προς το πάρκο. Μάλλον από κει πήγε η Άλις. Δε το πιστεύω. Γύρισα σπίτι με το αυτοκίνητο και ταχτοποίησα ότι είχα αγοράσει. Το απόγευμα κύλισε γρήγορα με 2 βίντεο που είδα και ένα απολογητικό τηλεφώνημα και από τον Τζέικομπ και από την Άλις. Τελικά μάλλον ο Τζέικομπ την πρόλαβε αλλά με δυσκολία και τελικά συμφώνησαν πως θα έπρεπε να γίνει μία συνάντηση. Μάλλον θα μίλησαν και για άλλα πράγματα για τα οποία δε θα μπορούσαν με μένα μπροστά.
Είχα αλλάξει στις πιζάμες μου και σε λίγο θα ξάπλωνα. Πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 10. Χμμ, άλλοι ετοιμάζονταν για κλαμπ εκείνη την ώρα το Σάββατο και εγώ πήγαινα για ύπνο. Τελικά ήμουν αρκετά περίεργη.
Άκουσα το κουδούνι να χτυπά. Μα καλά ποιος ήταν τέτοια ώρα; Κοίταξα από το παράθυρο και το άτομο που είδα από πίσω με έκανε να ανοίξω κατευθείαν την πόρτα.
«Άννα;», ήταν ντυμένη για βράδυ, ήμουν σίγουρη για αυτό αν και φόραγε μία λεπτή καπαρντίνα πάνω από τα ρούχα της. Τα μαλλιά της ήταν ισιωμένα και πιασμένα σε μία ψηλή αλογοουρά και τα μάτια της ήταν έντονα βαμμένα.
«Τι κάνεις εδώ; Τέτοια ώρα;»
«Ήρθα για να συζητήσουμε κάποια πράγματα για το έργο»
«Τώρα; Τέτοια ώρα;», με προσπέρασε και πέρασε μέσα με αυτοπεποίθηση.
«Και βέβαια. Η Μαίρη μου τηλεφώνησε και μου είπε πως έχεις όλες τις θεατρικές βιντεοσκοπήσεις. Χρειάζομαι αυτή από το εθνικό θέατρο του Λονδίνου του 1987 και να συζητήσω κάποια πράγματα μαζί σου για το έργο»
«Μαζί μου;», η κοπέλα ήταν τρελή. Την είδα να βγάζει την καπαρντίνα της και να κάθεται άνετα στον καναπέ στο σαλόνι. Η επιλογή των ρούχων της με έπεισε πως δεν την χαρακτήριζε τίποτα αθώο. Για μια στιγμή μου θύμισε την Χάιντι από την Ιταλία. Πανέμορφη αλλά μια γυναίκα αράχνη που θα παγίδευε κάποιον στον ιστό της. Σίγουρα όλοι οι άνδρες θα έπεφταν στα πόδια της αν το ήθελε. Και κάτι μου έλεγε πως είχε γνωρίσει πάρα πολλούς.
«Και βέβαια Μπέλα. Όσο θα λείπει η Μαίρη ουσιαστικά την αντικαθιστάς. Είσαι η βοηθός της. Δε ξέρω πως όρισε κάποιο άτομο που δε ξέρει ως δεξί της χέρι αλλά πρέπει να το ανεχτώ. Λοιπόν θα αρχίσουμε;», πως μου φάνηκε πως αυτό το άτομο θύμιζε άγγελο εκείνο το πρωινό;
« Δεν είμαι υποχρεωμένη να σε ανεχτώ εγώ. Ξέρεις πως ήμουν έτοιμη να πάω για ύπνο;», ήμουν έξαλλη. Σηκώθηκε και με πλησίασε. Με τα τακούνια με πέρναγε τουλάχιστον 15 πόντους μπορεί και 20.
«Και εσύ ξέρεις πως αντί να βγω έξω και να διασκεδάσω πρέπει να πάω στο κλαμπ πολύ αργότερα γιατί η Άλισον σχεδόν με διέταξε να έρθω εδώ και να κάνω ότι είναι απαραίτητο για να έχω μία τελείως διαφορετική ερμηνεία μέχρι τη Δευτέρα;»
«Γιατί δεν πέρναγες αύριο;»
«Γιατί την αυριανή μέρα σκοπεύω να την περάσω στο κρεβάτι, με παρέα. Την παρέα που με καθυστερείς να δω αυτή τη στιγμή», αυτό ήταν.
«Ξέρεις κάτι; Αυτό είναι που σε κάνει να μη μπορείς να παίξεις την Ιουλιέτα. Δε μπορείς να κατανοήσεις την ευαισθησία που έχει σαν άτομο. Είσαστε σαν μέρα με τη νύχτα σαν προσωπικότητες και με τελείως διαφορετικές εμπειρίες»
«Αλήθεια;», ο τόνος ήταν τόσο ειρωνικός που μου ερχόταν να… «Για διαφωτισέ με τότε; Τι δεν έχω που έχει η Ιουλιέτα στο έργο;»
«Ήταν ερωτευμένη μαζί με τον Ρωμαίο της. Τρελά αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του. Θα έκανε τα πάντα σχεδόν για εκείνον. Θα έδινε και την ζωή της για εκείνον. Έχεις νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο;»
«Όχι! Γιατί έχεις νιώσει εσύ;»
«Ναι! Και ακόμα νιώθω!», έκοψα τη φράση απότομα ξεροκαταπίνοντας. Είχα συνειδητοποιήσει τι είχα πει. Έφερα το χέρι μου στο στόμα μου. Τρελά ερωτευμένη με τον Ρωμαίο μου, αλλά δεν είχα τη δύναμη της Ιουλιέτας να κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί του γιατί, έπιασα ασυναίσθητα τη κοιλιά μου, ήθελα να νιώσω μία ζωή να δημιουργείται. Ήμουν μία εγωίστρια.
«Χμμ, τώρα καταλαβαίνω γιατί η Μαίρη σε διάλεξε για βοηθό. Τι καλύτερο από ένα άτομο που μπορεί να δει μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών και να νιώσει στο πετσί του αυτά που νιώθουν εκείνοι;», η Άννα δεν έδειξε ενδιαφέρον στη σοκαρισμένη μου έκφραση. Πήρε το βίντεο και το έβαλε στη τσάντα της. «Ξέρεις κάτι ήμουν αγενής που ήρθα έτσι. Έπρεπε να ειδοποιήσω πρώτα. Θα μιλήσουμε αύριο το πρωί θα σε πάρω τηλέφωνο. Εντάξει;», τα χαρακτηριστικά της είχαν γλυκάνει καθώς απολογούταν. Μου θύμισε για άλλη μια φορά τη στιγμή που την είχα δει στο θέατρο με το φως. Πιο γλυκιά.
«Εε, ναι. Θα περιμένω τηλεφώνημα αύριο»
«Τα λέμε, Μπέλα» ,και έφυγε. Ξάπλωσα στο καναπέ και ευχήθηκα το Σαβ/κο να τελείωνε όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Τζέικομπ POV
Το κλαδί που κράταγα έσπασε από τη δύναμη που είχα βάλει με αυτό που είχα ακούσει. Ήταν ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Ένιωσα ζήλεια. Τον ήθελε ακόμα. Ακόμα. Παρόλα τα πράγματα που είχαν συμβεί.
Είχα έρθει για να της πω πως η αγέλη θα κανόνιζε συνάντηση με τους Κάλεν για το θέμα με τη Βικτώρια. Το ξωτικό ήταν πολύ πειστικό και ήθελα να την ενημερώσω. Κοίταξα τα χέρια μου που έτρεμαν. Ήξερα το συναίσθημα. Δεν έπρεπε να είμαι δίπλα της αυτή τη στιγμή ίσως να ήταν επικίνδυνο. Μπορεί να έχανα τον έλεγχο.
Ούτως η άλλως δεν είχα το κουράγιο να ακούσω τα αναφιλητά της. Σίγουρα θα έκλαιγε για κείνον πάλι στον ύπνο της. Πήρα μία βαθιά ανάσα και φρόντισα να γυρίσω στον καταυλισμό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου