Μπέλα POV
Οι προετοιμασίες προχωρούσαν κανονικά χωρίς κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Η Μαίρη μου είχε ζητήσει να κάνω μία έρευνα για τις μεταφορές που είχαν γίνει του έργου στον κινηματογράφο και για διάσημες εκδοχές στο θέατρο.
Δεν ήταν δύσκολο. Είχα ήδη δει όλες τις ταινίες τότε με την εργασία τον Σεπτέμβρη. Το στομάχι μου σφίχτηκε με την εικόνα εμένα και του Έντουαρντ στον καναπέ να μου ψιθυρίζει τα λόγια του Ρωμαίο. Όχι, δε θα το σκεφτώ.
Πήγα στον υπολογιστή και πήρα το τηλέφωνο μαζί μου. Μου έμεναν κάποιες θεατρικές εκδοχές που είχαν μαγνητοσκοπηθεί και το West Side Story. Η μοντέρνα εκδοχή του έργου σε μιούζικαλ. Η μουσική σε διάφορα σημεία ήταν πολύ καλή όπως το τραγούδι Maria αλλά το μιούζικαλ είχε κατά την άποψή μου μία τεράστια διαφορά από το Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Στο West Side Story πέθαινε μόνο ο πρωταγωνιστής και η πρωταγωνίστρια έμενε μόνη της στο τέλος.
Τηλεφώνησα και ζήτησα από τις αντίστοιχες εταιρίες τις μαγνητοσκοπήσεις από το Ρωμαίο και Ιουλιέτα. Τελικά την μεγαλύτερη συλλογή το είχε το Τζούλιαρντ. Και βέβαια σκέφτηκα. Η πιο γνωστή σχολή για τα νέα ταλέντα σε χορό, τραγούδι και ηθοποιία δε θα τα έχει όλα;
«Και το όνομα του εργοδότη σας;», με ρώτησε ο υπεύθυνος για το τμήμα της βιβλιοθήκης τους.
«Εε, Μαίρη Άλισον. Μου έχει πει πως ήταν στη σχολή σας»
«Η Μαίρη; Θα ερμηνεύσει πάλι την Ιουλιέτα; Α, τέλεια. Ήταν υπέροχη πραγματικά. Θα μπορούσε να κάνει την απόλυτη καριέρα στη σκηνή αν μπορούσε να παίξει τον ρόλο»
«Τι εννοείτε αν μπορούσε να παίξει τον ρόλο. Απ’ ότι κατάλαβα είχε παίξει τέλεια», έτσι δεν είχε πει η Άννα. Πως η Ιουλιέτα της Μαίρης ήταν σχεδόν αξεπέραστη;
«Ναι, βέβαια. Είχε παίξει τέλεια αλλά ήταν ένας πολύ δυνατός ρόλος για κείνην. Πολλοί λένε πως είχε κάνει το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας ηθοποιός»
«Δηλαδή;»
«Είχε ταυτιστεί με τον ρόλο»
«Αυτό δε μου φαίνεται κακό», έτσι δεν πρέπει να γίνεται; Ο ηθοποιός να ταυτίζεται με τον ρόλο;
«Λοιπόν επειδή έχω χρόνο και φαίνεται δεν έχεις τελειώσει κάποια δραματική σχολή, θα σου εξηγήσω κάποια πράγματα», φαίνεται πως ήμουν αρκετά άσχετη τελικά.
«Υπάρχουν διάφορες σχολές για την ερμηνεία ενός έργου. Μία από τις σχολές προτείνει ο ηθοποιός να κάνει έρευνα για την εποχή που είχε ζήσει ο ήρωας, για την ζωή που είχε ζήσει, για την προσωπικότητά του από έρευνες για να μπορέσει να τον καταλάβει και να παίξει τον ρόλο. Υπάρχει όμως και μία άλλη σχολή που την προτείνουν τουλάχιστον πολλοί από μας. Να μην ταυτίζεσαι καθόλου με τον ήρωα που παίζεις. Να χρησιμοποιείς προσωπικές σου εμπειρίες και συναισθήματα και να τα διοχετεύσεις στο έργο, όπως η μέθοδος Στανισλάφσκι»
«Δηλαδή;»
«Μη γελάσεις κορίτσι μου με το παράδειγμα που θα δώσω. Ο πόνος που νιώθεις όταν το αγαπημένο σου ζωάκι πεθαίνει να το χρησιμοποιήσεις για να παρουσιάσεις τον πόνο της απώλειας ενός γονιού»
«Τι; Μα αυτό είναι γελοίο. Δεν έχει καμία σχέση, σύγκριση το ένα με το άλλο. Το συναίσθημα δεν είναι το ίδιο»
«Και ναι και όχι. Έχουμε συναισθήματα απώλειας και στις δύο περιπτώσεις. Απλώς το ένα είναι πιο έντονο. Αυτό το κάνει ο ηθοποιός για να μη χάσει τον εαυτό του»
«Μα γιατί; Δε μπορεί να είναι ο ήρωας στο έργο μόνο στο έργο και ο εαυτός του όλη την υπόλοιπη ώρα;»
«Δεσποινίς Σουάν, νομίζετε πως είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να γυρίσει έναν διακόπτη και να πει. Αυτή τη στιγμή είμαι ο Δον Χουάν και την άλλη είμαι ο εαυτός μου;», το σχόλιο του την έκανε να καταλάβει. Είμαστε ανθρώπινα όντα, όχι μηχανές.
«Δηλαδή η Μαίρη δε χρησιμοποίησε τη δεύτερη σχολή αλλά την πρώτη όπου ταυτίζεσαι με τον ρόλο»
«Κατά την άποψή μου όχι», Τι; Ήθελε να την τρελάνει εδώ και τόση ώρα δεν έλεγε…
«Η Μαίρη πολύ σπάνια ερχόταν στη βιβλιοθήκη για να κάνει έρευνα. Ήταν φανατική της μεθόδου Στανισλάφσκι»
«Τότε;»
«Κατά την προσωπική μου άποψη χρησιμοποίησε εκείνη την βραδιά μία προσωπική εμπειρία τόσο δυνατή και τόσο κοντά στον ρόλο που δεν το άντεξε ψυχικά και κατέρρευσε. Όπως είπα τα συναισθήματα πρέπει να είναι παρόμοια αλλά δεν πρέπει να ταυτίζονται. Φανταστείτε να χάνατε το άτομο που αγαπάτε και να δείξετε αυτό τον πόνο στην σκηνή. Δε θα ήταν ψυχοφθόρο; Δε θα σας έκανε να ξαναζήσετε τη χειρότερη στιγμή της ζωής σας ξανά ξέροντας πως δε μπορείτε να κάνετε κάτι για να το αλλάξετε;», ναι μπορούσε να το καταλάβει απόλυτα.
«Κύριε Τόμσον, πότε θα μπορούσατε να μου στείλετε τις κόπιες;», ψιθύρισε.
«Λοιπόν μια και είναι για την Μαίρη μπορώ να τις στείλω με κούριερ. Να τις στείλω στο θέατρο ή στο σπίτι σας;»
«Καλύτερα στο θέατρο μπορεί η Άννα να θέλει να ρίξει μια ματιά στο υλικό πριν από μένα»
«Άννα; Άννα Γκέιλ; Ξανθιά με γαλανά μάτια; Εμφάνιση αγγέλου;»
«Ναι», φαίνεται και αυτή ήταν στο Τζούλιαρντ.
«Μόνο άγγελος δεν είναι κορίτσι μου. Μη σε ξεγελάει η εμφάνισή της. Το κορίτσι είναι πιο κρύα από τον πάγο και φιλική συμβουλή κράτα μακριά της οτιδήποτε αρσενικό. Δεν έχει ελπίδα μαζί της. Μη μου πεις πως θα παίξει την Ιουλιέτα;»
«Ναι. Γιατί; Δεν είναι καλή;»
«Είναι πολύ καλή αν ο ρόλος έχει πράγματα που έχει νιώσει όπως πάθος και μίσος αλλά τρυφερά συναισθήματα…», σχεδόν μπορούσε να τον φανταστεί να κουνάει το κεφάλι του «… δεν το νομίζω. Οπότε αν η Άννα παίζει την Ιουλιέτα αυτό σημαίνει πως η Μαίρη δε θα παίξει καθόλου στο έργο. Να υποθέσω θα αναλάβει τις χορογραφίες και ίσως την σκηνοθεσία έτσι δεν είναι;»
«Ναι. Ακριβώς όπως τα είπατε», άκουσε από κάτω μία ανυπόμονη Άλις.
«Μπέλα, έλα θα αργήσουμε έχουμε πάρα πολλές δουλειές» Έπρεπε να πάνε να δούνε την εκκλησία.
«Κύριε Τόμσον σας αφήνω. Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση και όλη την βοήθεια»
«Ευχαρίστησή μου. Δώσε στην Μαίρη πολλά χαιρετίσματα αν και από ότι κατάλαβα θα σε τρέξει αρκετά», αποκλείεται όσο η Άλις σκέφτηκα.
«Γειά σας», και έκλεισα το ακουστικό.
«Μπέλα, έλα θα αργήσουμε», η Άλις είχε μπει στο δωμάτιο και την τραβολογούσε.
«Εντάξει έρχομαι», πήρε την τσάντα της και την ακολούθησε.
Μίλησαν με τον ιερέα και έκλεισαν την εκκλησία για εκείνη την μέρα. Η Άλις την προειδοποίησε πως εκείνη την μέρα θα είχε ηλιοφάνεια κάποια στιγμή και κανόνισαν την τελετή στη διάρκεια εκείνης της ώρας. Κοίταξε το σημείο που θα στεκόταν ντυμένη νύφη δε μπορούσε να φανταστεί εκείνη την μέρα πως θα ήταν τα πράγματα. Το πιάνο κοντά στην είσοδο της τράβηξε την προσοχή. Το πλησίασε και χάιδεψε τα πλήκτρα χωρίς να τα πιέσει.
Δε μπορούσε να μείνει άλλο εκεί πέρα. Ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό. Η Άλις όμως είχε άλλη άποψη. Πρότεινε διάφορες εκδοχές για τον στολισμό της εκκλησίας. Απέρριψε ότι ήταν υπερβολικό και έμειναν σε διάφορες εναλλακτικές που θα συζητούσε με τον Τζέικομπ. Μάλλον θα έπρεπε να ξαναέρθουν στην εκκλησία και οι δύο για να καταλήξουν πιο εύκολα.
«Λοιπόν, νομίζω πως αυτά είναι αρκετά για σήμερα»
«Πως και έτσι; Νόμιζα πως θα καθόμασταν ώρες για να οργανώσουμε;»
«Διόρθωση. Αρκετά σήμερα για σένα. Εγώ θα γυρίσω σπίτι για να συνεχίσω. Ούτως η άλλως η πατέρας σου θέλει να με κρατήσει για δείπνο και δε το θεωρώ καλή ιδέα», ναι. Ανθρώπινο φαγητό και βαμπίρ δε πάνε μαζί. Είχαμε παρκάρει πλέον μπροστά στο σπίτι. Με αγκάλιασε και έφυγε.
Στο σπίτι ήταν ο Τσάρλι και ο Τζέικομπ. Μάλλον το φαγητό δεν ήταν ο μόνος λόγος που δεν ήθελε να κάτσει η Άλις. Ο Τζέικομπ πήγε να με φιλήσει αλλά τελικά μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.
«Βαμπίρ», τον άκουσα να μουρμουρίζει.
«Είναι η καλύτερή μου φίλη»
«Ναι, ναι. Λοιπόν θες να παραγγείλουμε πίτσα για να μη μαγειρεύεις σήμερα;»
«Πιστεύεις πως μία πίτσα θα είναι αρκετή;»
«Όχι, αλλά με δυο τρεις κάτι γίνεται», μου είπε πειραχτικά. Τον ένιωσα να με ξαναμυρίζει.
«Τι προσπαθείς να συνηθίσεις την μυρωδιά;»
«Όχι αλλά αν εξαιρέσεις αυτό το γλυκό και παγωμένο στη μυρωδιά της…», πρόσεξε πως τον αγριοκοίταξα ελαφρά «… μου θυμίζει κάτι»
«Τι εννοείς;»
«Δε ξέρω», ακούστηκε το κουδούνι του τηλεφώνου.
«Καλά όταν αποφασίσεις μου λες», και σήκωσα το ακουστικό. «Εμπρός;»
«Μπέλα, πες μου πως δεν έδωσες στον κύριο Τόμσον το τηλέφωνό μου», η Μαίρη.
«Όχι Μαίρη. Μόνο τη διεύθυνση του θεάτρου για να στείλει τις κόπιες»
«Ουφ, ευτυχώς. Τον έχω ικανό να με παίρνει τηλέφωνο όλη την ώρα κρίνοντας την επιλογή καριέρας που έκανα», την άκουσα να γελάει.
«Μίλησε με τα καλύτερα λόγια για σένα ξέρεις»
«Αλήθεια; Μάλλον επειδή δεν πήγαινα στην βιβλιοθήκη για να τον πρήζω όσο κάποιοι άλλοι. Λοιπόν για πες μου τι έχεις βρει μέχρι τώρα», άρχισα να της λέω την γνώμη μου για τις διάφορες εκδοχές του έργου, πόσο καλύτερη ήταν η πρωτότυπη. Η πίτσα είχε φτάσει και πήρα ένα κομμάτι ενώ ένας Τζέικομπ με κοίταζε με παράπονο. Κοίταξα την ώρα είχαμε ξεχαστεί. Μιλάγαμε μία ώρα σχεδόν.
«Δε ξέρω για σας εμένα μου άρεσε αυτή με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο», τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. Όχι δεν το είπε αυτό. Σήκωσα με απελπισία τα χέρια μου στον αέρα.
«Πες στον αρραβωνιαστικό σου πως αυτός ο συνδυασμός που έκαναν του έργου με το γκανστερικό περιβάλλον του West Side Story εμένα με σκότωσε. Η’ μένεις πιστός στο έργο ή δεν το κάνεις καθόλου», είδα τον Τζέικομπ να βγάζει την γλώσσα του. Φερόταν σαν παιδί. Γέλασα με την συμπεριφορά του.
«Νομίζω πως διαφωνεί μαζί σου», άκουσα τα χαχανητά της. Το γέλιο ήταν τόσο οικείο.
«Λοιπόν πρέπει να σε αφήσω γιατί πρέπει να μιλήσω με Ιαπωνία»
«Ιαπωνία;»
«Ω, ναι. Θα ετοιμάσω την χορογραφία για ένα άνιμε»
«Άνιμε;»
«Ναι, Μπέλα. Σε ποιον αιώνα ζεις;», η ερώτηση με ταρακούνησε λίγο. Πάντα τα γούστα μου δεν συμβάδιζαν με τις σύγχρονες αντιλήψεις. Άκουγα κλασική μουσική και λάτρευα την κλασική αγγλική λογοτεχνία. «Λοιπόν θα συζητήσουμε περισσότερα όταν θα έρθουν και οι θεατρικές βιντεοσκοπήσεις. Έχεις βίντεο στο σπίτι;», κοίταξα στο σαλόνι. Σε μια γωνία βρισκόταν το μηχάνημα, δίπλα σε κασέτες που ήμουν σίγουρη πως ήταν από τον γάμο των γονιών μου και παλαιότερες ευτυχισμένες στιγμές.
«Ναι»
«Ωραία. Τα λέμε. Πολλά φιλιά», και έκλεισε το τηλέφωνο. Κοίταξα το ακουστικό για μια στιγμή πριν το βάλω στη θέση του.
«Ένα ακόμα κομμάτι;», με ρώτησε ο Τζέικομπ καθώς μου έδειχνε το κουτί με την πίτσα. Έγνεψα και κάτσαμε στο σαλόνι. Μιλήσαμε λίγο για την μέρα μας και το τι θα κάναμε πιο μετά. Αλλά κάτι με έκανε να νιώθω περίεργα. Ίσως για αυτό είχα εκείνη την βραδιά έναν πολύ περίεργο εφιάλτη. Με έκανε να ξυπνήσω μέσα στον ιδρώτα και να βάλω τα κλάματα. Όμως δε μπορούσα να θυμηθώ παρά μόνο ένα πράγμα. Δύο πράσινα μάτια, σχεδόν σμαραγδένια να με κοιτάζουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου