Έντουαρντ POV
«Τι εννοείς όταν λες ότι θα πηγαίνει συχνά στο Σιάτλ την επόμενη περίοδο;», η καρέκλα που ακουμπούσε το χέρι μου έσπασε από την πίεση που της άσκησα. Η Άλις αναστέναξε και σκέφτηκε πως ήταν κρίμα να καταστραφεί το συγκεκριμένο κομμάτι. «Άλις άσε το θέμα για την καρέκλα και πες μου τι εννοείς όταν λες πως η Μπέλα θα πηγαίνει συχνά στο Σιάτλ τους επόμενους μήνες;»
«Έπιασε δουλειά. Θα είναι βοηθός μίας χορογράφου από ότι μου είπε. Θα την βοηθήσει στην προετοιμασία κάποιων θεατρικών και όχι μόνο»
«Στο Σιάτλ?!!!», ο τόνος της φωνής μου ανέβηκε και από τις αντιδράσεις της μάλλον αρκετά. «Στο στόμα του λύκου;», ο Έμμετ στο διπλανό δωμάτιο άκουγε πεντακάθαρα την συζήτησή μας και ήταν έτοιμος να συμμετάσχει. «Έμμετ μην αρχίσεις κανένα αστείο περί λύκου…», τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα με τα τελευταία νέα και πραγματικά δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα.
«Μπα, αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο emo Έντουαρντ ή έξαλλος Έντουαρντ», μπήκε στο δωμάτιο με το πιάνο, όπου εγώ και η Άλις βρισκόμασταν εκείνη την στιγμή.
«Αυτό δε σε αφορά», γρύλισα. Ήμουν έτοιμος να εκραγώ. Μα γιατί κανένας δε μπορούσε να με καταλάβει; Η Μπέλα ήταν μαγνήτης προβλημάτων και το να βρίσκεται στο Σιάτλ αυτή ειδικά την περίοδο ήταν η χειρότερη ιδέα. «Πρέπει να την εμποδίσουμε. Ακόμα δε μπορώ να καταλάβω Άλις πως την άφησες να το κάνει, μόνο τις ευλογίες σου δεν έδωσες. Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα. Μπορεί να πέσει πάνω σε κάποια από τα βαμπίρ. Και αυτή η Μαίρη ποια είναι; Πως της έδωσε έτσι την δουλειά; Κανένας σας δε το θεωρεί ύποπτο;», έκανα τις ερωτήσεις απανωτά την μία μετά την άλλη χωρίς να τους δώσω το περιθώριο να απαντήσουν.
«Έντουαρντ, ηρέμησε», άκουσα τον Καρλάιλ να σκέφτεται. Μπήκε στο δωμάτιο με την Έσμε.
«Παιδιά μπορείτε να μας αφήσετε λίγο; Θέλουμε να μιλήσουμε με τον Έντουαρντ», η Έσμε παρακάλεσε ευγενικά. Είχε τον τόνο της μητέρας που ήθελε να μιλήσει με το μικρό της παιδί για κάποιο μάθημα ζωής. Αναστέναξα. Ήμουν εγώ. Το μόνο που έκανα ήταν να προκαλώ προβλήματα και πόνο στα άτομα που αγαπούσα την τελευταία περίοδο.
Η Άλις και ο Έμμετ έφυγαν αφήνοντας τους τρεις μας στο δωμάτιο. Έκατσα στο πιάνο και άρχισα να χτυπάω πλήκτρα τυχαία. Η Έσμε και ο Καρλάιλ στεκόντουσαν απέναντί μου χαμογελώντας θλιμμένα. Ήξερα πως θα άρχιζαν το κύρηγμα και δεν ήθελα να ακούσω αυτά που είχαν να πουν. Ήμουν σίγουρος πως δε θα μου άρεσαν καθόλου.
«Έντουαρντ, αγόρι μου. Δεν έχεις δικαίωμα να επεμβαίνεις στις αποφάσεις της», ψιθύρισε η Έσμε. Ήθελε να κρατήσουμε την συζήτηση σε χαμηλούς τόνους. Μου ήταν αδύνατο.
«Δεν έχω δικαίωμα; Στο Σιάτλ; Δε μπορεί να είναι τόσο ανόητη; Κάθε φορά που θα βρίσκεται εκεί πέρα θα θέτει τον εαυτό της σε κίνδυνο»
«Έντουαρντ θέλεις να σου θυμίσω κάποιον άλλον που έχει λάβει ανόητες αποφάσεις τελευταία;», ο τόνος του Καρλάιλ ήταν ελαφρώς κοφτός. Με κατέκλυσε με εικόνες από τα γενέθλια της Μπέλα, την απόφαση να την εγκαταλείψω, να μείνω μακριά από την οικογένειά μου, να προσπαθήσω να βρω την Βικτόρια, να πάω στους Βολτούρι.
Έκλεισα τα μάτια και έσκυψα το κεφάλι ταπεινωμένος. Η συνειδητοποίηση πως ότι συνέβαινε τώρα ήταν δική μου υπαιτιότητα με πόνεσε. Εγώ ήμουν ο ανόητος και δε μπορούσα να το παραδεχτώ. Η Έσμε έκατσε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Έγυρα πάνω της και την άφησα να μου χαϊδέψει τα μαλλιά. Μία μητέρα που προσπαθούσε να παρηγορήσει το παιδί της. Ένιωσα θυμό και απογοήτευση με τον εαυτό μου.
Άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει πως όλες αυτές οι δεκαετίες από γνώσεις και εμπειρίες θα με έκαναν πιο ώριμο σαν άτομο. Όμως τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν πως λειτουργούσα με την υπεροψία ενός 17χρονου. Η αγκαλιά της Έσμε ήταν παρήγορη. Ήταν υπέροχη μητέρα. Ήμουν σίγουρος πως και η Μπέλα θα γινόταν μία υπέροχη μητέρα. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά.
«Άρνηση», άκουσα τον Καρλάιλ να λέει.
«Τι;», ήμουν τόσο απορροφημένος στις σκέψεις μου που δεν άκουσα τι είχε πει πιο πριν.
«Άρνηση. Το πρώτο στάδιο του πένθους. Μπορείς να μου πεις τα υπόλοιπα;», Τα 5 στάδια του πένθους. Τι ανόητη ερώτηση.
« 1. Άρνηση και Απομόνωση
2. Θυμός
3. Διαπραγμάτευση
4. Κατάθλιψη
5. Αποδοχή», του απάντησα αυτόματα. Δεν ήταν κάποια δύσκολη ερώτηση.
«Εσύ, Έντουαρντ σε ποιο στάδιο είσαι;»
«Τι εννοείς; Δεν πέθανε κάποιος»
«Κάποιος όχι. Αλλά η δυνατότητα να είσαι μαζί με την Μπέλα σαν σύντροφός της δεν υπάρχει ποια», σκέφτηκε ο Κάρλαϊλ.
«Αποδοχή», μουρμούρισα.
«Νομίζω γλυκιέ μου πως η συμπεριφορά σου πιο πριν αποδεικνύει το αντίθετο», ψιθύρισε η Έσμε. «Εγώ είδα θυμό. Νομίζω πως δεν έχεις αποδεχτεί την κατάσταση με την Μπέλα ακόμα. Νομίζω καταβάθως πως είσαι ακόμα στο στάδιο της άρνησης», σήκωσα τα μάτια μου και την κοίταξα.
«Ήμουν σε άρνηση όταν μίλησα μαζί της και προσπάθησα να την πείσω να μείνει μαζί μου. Όμως αποδέχτηκα την απόφασή της.»
«Έτσι όπως το λες μου φαίνεται πως έχεις ακολουθήσει τα στάδια λίγο ανάποδα», προσπάθησε να ελαφρύνει η Έσμε την βαριά ατμόσφαιρα.
«Δεν έχεις αποδεχτεί το ζήτημα Έντουαρντ. Άμα ήταν έτσι θα σεβόσουν τις αποφάσεις της και δε θα προσπαθούσες να παρέμβεις»
«Όμως είναι επικίνδυνα εκεί πέρα»
«Ακόμα και εσύ το ξέρεις πως η Μπέλα έχει μία τάση να τραβάει πάνω της ότι επικίνδυνο υπάρχει. Δε μπορείς να είσαι 24 ώρες το 24ωρο δίπλα της για να την προστατεύεις. Έχει κάποιον άλλον πλέον για αυτό», στο μυαλό μου ήρθε ο Τζέικομπ. Τα μαθήματα με το μηχανάκι και το cliff diving δε μου φαινόντουσαν και τόσο έξυπνα σαν ιδέες για διασκέδαση για ένα τόσο αδέξιο άτομο.
«Αυτό δε σημαίνει πως μπορώ να πάψω να νοιάζομαι για εκείνη και να προσπαθώ να την προστατέψω»
«Αν θέλεις πήγαινε και μίλησε μαζί της. Πες την άποψή σου για το ζήτημα. Αν σε ακούσει καλώς. Αν όμως δεν συμφωνήσει μαζί σου θα πρέπει να σεβαστείς την απόφασή της»
«Δε ξέρω άμα είμαι έτοιμος να την συναντήσω»
«Κανείς δε σε υποχρεώνει να πας τώρα. Ηρέμησε, βάλε σε μία σειρά τις σκέψεις σου και όταν νιώσεις έτοιμος συνάντησέ την και μίλα μαζί της», ο Κάρλαϊλ μου έσφιξε τον ώμο για ενθάρρυνση και βγήκε από το δωμάτιο μαζί με την Έσμε.
«Τουλάχιστον τον πείσατε να αλλάξει ρεπερτόριο; Είμαι έτοιμος να κόψω τις φλέβες μου», άκουσα τον Έμμετ να λέει από το σαλόνι. Λυπάμαι Έμμετ αλλά δεν είμαι έτοιμος ακόμη. Τα δάχτυλά μου έπαιζαν ένα κομμάτι που ταίριαζε στην ψυχολογική κατάσταση της τελευταίας περιόδου. Μιλούσε για απώλεια μιας αγάπης. Πως γίνεται τόσα τραγούδια για τον έρωτα να έχουν τόση θλίψη. Άρχισα να μουρμουρίζω τους στίχους. Άραγε θα έγραφα και εγώ ποτέ ένα τραγούδι για την Μπέλα και αυτό που είχαμε; Δεν είχα έμπνευση πλέον. Η μούσα μου δεν ήταν πια εδώ και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παίζω θλιμμένα κομμάτια άλλων καλλιτεχνών.
Black is the night
Black as my heart
Dark hours since we've been apart
A voice in the wind
Keeps calling your name
Veronique
November came
And with it died our love
Leaves fall down
Clock's chiming
Please come back my darling
One love
The letters I write
I never shall mail
The world is gray
Wrapped in a veil
No step on the stairs
No one rings the bell
For Veronique
November came
And with it died our love
Tears fall down
Clock's chiming
Don't leave me my darling
One love
The letters I write
I never shall mail
The world is gray
Wrapped in a veil
No step on the stairs
No one rings the bell
For Veronique
Veronique
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου