Μπέλα POV
«Μπέλα άσε με να οδηγήσω»
«Όχι»
«Θέλω να δοκιμάσω»
«Όχι»
«Μόνο 5 λεπτά»
«Όχι»
«Έλα ο δρόμος είναι άδειος»
«Όχι, Σεθ. Όχι και πάλι όχι»
«Μα γιατί;», είπε παραπονεμένος.
«Δεν έχεις δίπλωμα»
«Και εσύ δεν έχεις για μηχανάκι»
«Είσαι μικρός ακόμα. Μη μου πεις τίποτα πως φαίνεσαι για 20 και μπορεί του χρόνου για 23 δε το δέχομαι. Δε παίρνω ρίσκα. Η αδελφή σου ήδη με αντιπαθεί.
«Η Λία έχει ένα γενικό πρόβλημα στο να συμπαθήσει κάποιον την τελευταία περίοδο. Κατά βάθως είναι πολύ καλή κοπέλα», δεν ήθελα να διαφωνήσω μαζί του. Και ίσως να είχε δίκιο. Ίσως κατά βάθως η Λία να είχε μία χρυσή καρδιά αλλά για την ώρα ήταν θαμμένη κάτω από ένα βουνό πικρίας και ψυχρότητας. «Μπορώ να εξερευνήσω το Σιάτλ όσο θα είσαι στο θέατρο;»
«Όχι»
«Μα θέλω να ψάξω και εγώ», κλαψούρισε.
«Όχι, θα κάτσεις στο αυτοκίνητο σαν καλό παιδάκι και θα με περιμένεις»
«Ουφ, ακούγεσαι χειρότερη και από την μάνα μου»
«Το ξέρω», του χαμογέλασα και ξεσπάσαμε στα γέλια. Πάρκαρα μπροστά από το θέατρο. Ήταν ένα νεοκλασικό κτίριο. Το περίμενα μεγαλύτερο. Για μαθητές από το Τζούλιαρντ θα περίμενα κάτι πιο μεγαλοπρεπές. Αλλά είχε κάτι ζεστό.
«Λοιπόν, θα με περιμένεις; Έτσι δεν είναι;»
«Μμμ, δεν ξέρω»
«Έχεις να προσέξεις και τα πράγματα. Ο Τζέικομπ θα σε κυνηγήσει μέχρι το Βόρειο Πόλο αν χάσεις τις βέρες»
«Γιατί δεν τις κρατάς εσύ;»
«Για να μην τις χάσω. Θα γυρίσω σε λίγο», σούφρωσε την μύτη του αλλά έκατσε μέσα. Λοιπόν για να δούμε. Μπήκα αλλά δε βρήκα κανένα στον προθάλαμο. Προχώρησα και ανέβηκα τα σκαλιά. Με έβγαλαν στην αίθουσα του θεάτρου. Τελικά η σκηνή δεν ήταν τόσο μικρή όσο νόμιζα. Το σκηνικό ήταν σε σκούρα χρώματα. Μπορντώ πάτωμα και μαύρα υφάσματα έντυναν τους τοίχους της σκηνής. Ήταν αρκετά σκοτεινά. Υπήρχαν φώτα στην σκηνή αλλά το φως ήταν σε σκούρες αποχρώσεις και δε φώτιζαν ουσιαστικά τον χώρο. Αντίθετα, η ατμόσφαιρα ήταν απόκοσμη σχεδόν τρομακτική. Υπήρχαν δύο άτομα στην σκηνή και έκαναν πρόβα. Ένας άνδρας και μια γυναίκα. Δε μπορούσα να ξεχωρίσω όλα τα χαρακτηριστικά τους. Ο άνδρας ήταν μελαχρινός και η κοπέλα με ξανθά σγουρά μαλλιά. Και οι δύο φόραγαν μαύρα. Εκείνος ένα μαύρο παντελόνι και ένα μαύρο πουκάμισο και εκείνη ένα μαύρο αέρινο φόρεμα με τιράντες που τόνιζε όπως έπεφτε το σώμα της. Λογομαχούσαν για κάτι.
«Άννα δε μου αρέσει αυτό που προτείνεις για το έργο»
«Τουλάχιστον ας το δοκιμάσουμε Κρις. Η Μαίρη έχει ένα θέμα με το συγκεκριμένο έργο. Το ξέρουμε και οι δύο αυτό»
«Εντάξει. Θα δοκιμάσουμε αυτό που προτείνεις αλλά δεν υπόσχομαι κάτι. Βγαίνει αρκετά από την ατμόσφαιρα του κειμένου.»
«Ναι αλλά αυτό δεν είναι η γοητεία του; Είναι διαφορετικό, προκλητικό»
«Άκου επειδή δεν έχεις ίχνος υποκριτικών ικανοτήτων δε σημαίνει πως θα κάνουμε την παράσταση ένα φθηνό σόου καμπαρέ»
«Καλά, καλά», έκανε μία αόριστη κίνηση με το χέρι της. «Ας αρχίσουμε». Η κοπέλα ξάπλωσε στο πάτωμα και πήρε στάση λες και κοιμόταν. Ο Κρίς πήγε στην άκρη της σκηνής και άρχισε να την πλησιάζει με αργά βήματα αλλά γεμάτα χάρη. Οι κινήσεις του και οι λίγες εκφράσεις που μπορούσα να διακρίνω έδειχναν πόνο. Όταν την έφτασε έπεσε στο πάτωμα δίπλα της και άρχισε να αγγίζει το πρόσωπό της και το σώμα της. Οι κινήσεις του έδειχναν απελπισία αλλά και τρυφερότητα την ίδια στιγμή. Ένιωσα να ανατριχιάζω. Την αγκάλιασε και άρχισε να κουνάει το άψυχο σώμα της σα να προσπαθούσε να την ξυπνήσει. Ήταν νεκρή στο έργο. Σήκωσε τα μάτια του μια στιγμή από το πρόσωπό της σα να σκεφτόταν κάτι. Έβγαλε ένα μπουκαλάκι από την τσέπη του και το έφερε στο ύψος των ματιών του. Ω, Θεέ μου, ήξερα αυτή την σκηνή. Ήξερα τα λόγια που θα είχε προφέρει πιο πριν αν μιλούσε γιατί τα είχα ξανακούσει πριν δύο βδομάδες περίπου.
‘ Ο θάνατος που ρούφηξε το μέλι της ανάσας σου,
καμία εξουσία δεν είχε στην ομορφιά σου’.
Ακόμα και με την απόσταση μπορούσα να διακρίνω πως ανέπνεε με δυσκολία. Κατέβασε το μπουκαλάκι για μια στιγμή και κοίταξε την αγαπημένη του.
‘Μάτια κοιτάξτε για τελευταία φορά,
χέρια αγκαλιάστε για τελευταία φορά! Και χείλη ω εσείς
Της αναπνοής πόρτες σφραγίστε με νόμιμο φιλί
Συμβόλαιο παντοτινό στον θάνατο τον μεγαλοπραγματευτή
Έλα, πικρέ οδηγητή, έλα, ανούσιε ξεναγέ
Εσύ, απελπισμένε πλοηγέ, τώρα αμέσως πέρνα
Οι εντυπωσιακοί βράχοι δικό σου ναυτίας κουραστικό πρόσταγμα’, ψιθύρισα. Σήκωσε το μπουκάλι.
‘Στην αγάπη μου’
Με μία απότομη κίνηση ήπιε το περιεχόμενο του μπουκαλιού.
‘Ω αλήθεια φαρμακοποιέ,
Το φαρμάκι σου είναι γρήγορο. Έτσι με ένα φιλί πεθαίνω’
την φίλησε με πάθος και έπεσε στο πάτωμα. Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα η κοπέλα έδειξε να ξυπνάει. Οι κινήσεις της ήταν αισθησιακές. Τέντωσε τα άκρα της αργά.
‘Ω παρήγορε καλόγερε, που είναι ο άντρας μου;
Θυμάμαι καλά που πρέπει να βρίσκομαι
Και εδώ είμαι. Που είναι ο Ρωμαίος μου;’, πρόφερα τα λόγια. Σήκωσε το σώμα της και είδε τον άνδρα δίπλα της και τον αγκάλιασε σφιχτά. Έμοιαζε να ψιθυρίζει το όνομά του και τον φίλησε αργά. Δε γινόταν έτσι στο έργο. Το φιλί το έδινε μετά. Άρχισε να τον κουνάει με μανία για να τον ξυπνήσει. Στο πρωτότυπο ο καλόγερος την ειδοποιούσε για τον θάνατο του αγαπημένου της. Κοίταξε το μπουκαλάκι που βρισκόταν στο χέρι του.
‘Τι είναι εδώ; Ένα κύπελο μέσα στο χέρι του αγαπημένου μου;
Δηλητήριο, κατάλαβα, αυτό ήταν το παντοτινό του τέλος
Ω ατυχία! Άδειο, και χωρίς ούτε μία φιλική σταγόνα
Για να με βοηθήσει! Θα φιλίσω τα χείλη σου
Ίσως, λίγο δηλητήριο να βρίσκεται ακόμα πάνω τους
Για να με κάνει να πεθάνω με λίγη βοήθεια’, ψιθύρισα τα λόγια της.
Πήρε το πρόσωπό του στα χέρια της και τον φίλησε αργά αλλά με αυξανόμενη ένταση. Έβγαλε μία μικρή κραυγή πόνου. Δεν είχε μείνει αρκετό δηλητήριο.
‘Ε, θόρυβος; Τότε πρέπει να είμαι σύντομη. Ω ευτυχές στιλέτο!’
όμως δεν ακολούθησε το μοτίβο του έργου. Το ένα χέρι της κρατούσε το κεφάλι του συνεχίζοντας να τον φιλάει καθώς το άλλο έψαχνε για το στιλέτο. Το έβγαλε και το σήκωσε με τη λάμα να στρέφεται στο πάτωμα. Ο φωτισμός το έκανε να μοιάζει λες και ήδη έτρεχε αίμα πάνω του. Κάθισε πάνω του και τα δυο της χέρια εξερεύνησαν το σώμα του λες και προσπαθούσαν να το απομνημονεύσουν για τελευταία φορά. Οι κινήσεις της μου φάνηκαν προκλητικές για το συγκεκριμένο έργο.
‘Αυτή είναι η θήκη σου’, βύθισε το στιλέτο στο σώμα της. Η ανάσα της κόπηκε. ‘εκεί μείνε και άσε με να πεθάνω’ και έπεσε στο πάτωμα δίπλα του.
‘Ειρήνη θλιβερή μας φέρνει τούτη η αυγή.
Ο ήλιος από θλίψη δε θα βγει.
Πάμε να πούμε και άλλα για την λύπη αυτή.
Άλλοι συγχώρεση και άλλοι τιμωρία θα βρουν.
Ποτέ ιστορία δεν είχε τόσο στεναγμό
σαν του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας τούτη δω’, ψιθύρισα.
«Και με αυτά τα λόγια κλείνει το έργο», μια φωνή ψιθύρισε από πίσω μου. Τα σκούρα φώτα της σκηνής έσβησαν και άναψαν τα λευκά της αίθουσας. Τα πάντα ήταν διαφορετικά με το λευκό φως, πιο αγνά. Γύρισα και είδα την Μαίρη να μου χαμογελάει. Φόραγε ένα παρόμοιο φόρεμα με την κοπέλα και τα ίδια μαύρα παπούτσια μπαλέτου μόνο που είχε ένα μαύρο φουλάρι τυλιγμένο στο λαιμό της. Μάλλον η συγκεκριμένη παράσταση θα γινόταν με το μαύρο ως το κύριο χρώμα. Δε μου άρεσε η ιδέα.
«Καλώς ήρθες στο Κάρμα, Μπέλα»
«Ευχαριστώ»
«Απ’ ότι βλέπω Μαίρη παρακολούθησες την πρόβα πως σου φάνηκε η σκηνή;», ρώτησε η Άννα. Στο λευκό φωτισμό αναδεικνύονταν τα χαρακτηριστικά της. Ανοιχτόχρωμο δέρμα με ξανθά σγουρά μαλλιά και μπορούσα να διακρίνω τα καταγάλανα μάτια της. Ένας πραγματικός άγγελος. Αυτή ήταν η δική μου Ιουλιέτα. Γλυκιά και αθώα. Όχι αυτή που είχα δει πριν λίγα λεπτά. Μία αισθησιακή νύμφη.
«Αυτό δεν ήταν Ρωμαίος και Ιουλιέτα», δήλωσε η Μαίρη. Η φωνή της ήταν σχετικά ψυχρή. Είχε δίκιο. Λίγα σημεία και όμως έκαναν την διαφορά.
«Ξέρω πως είναι διαφορετικό αλλά το κοινό είμαι σίγουρη πως θα το λατρέψει»
«Όμως, Άννα το κοινό που θα δει την παράσταση είναι άτομα που έχουν διαβάσει το βιβλίο. Θα απαιτήσουν μία παράσταση υψηλού επιπέδου που θα ταυτίζεται με το βιβλίο»
«Με αυτά τα σκηνικά…»
«Δε μιλάω για τα σκηνικά»
«Τότε για τι πράγμα μιλάς;»
«Εννοεί την Ιουλιέτα», μου ξέφυγε.
«Τι εννοείς μικρή άσχετη;», ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Μικρή; Είχαμε λίγα χρόνια διαφορά. Βάζω στοίχημα πως θα το είχα διαβάσει περισσότερες φορές και από κείνη. Και εγώ τουλάχιστον ήξερα σε τι αναφερόταν ο Σαίξπηρ στο συγκεκριμένο έργο. Το είχα νιώσει.
«Η Ιουλιέτα του Σαίξπηρ χαρακτηρίζεται από αθωώτητα. Ο Σαίξπηρ παρουσιάζει την δύναμη του αγνού έρωτα που ξεπερνά και τον θάνατο. Δεν παρουσιάζεις σωστά τη σχέση της με τον Ρωμαίο. Δείχνεις μόνο την πλευρά του πόθου. Δε δείχνεις την αγάπη που νιώθει για κείνον»
«Δείχνω αγάπη», αντέκρουσε.
«Δείχνεις πάθος μία μόνο πλευρά της αγάπης τους. Ο πρώτος σου και μοναδικός έρωτας είναι νεκρός. Δε δείχνεις τρυφερότητα»
«Δε μπορώ να παίξω κάτι που δεν έχω νιώσει», δήλωσε. Στράφηκε στην Μαίρη. «Να υποθέσω πως αυτή είναι η νέα σου βοηθός»
«Απ’ ότι φαίνεται», είπε η Μαίρη χαμογελώντας. Η Άννα σήκωσε τα χέρια στον αέρα.
«Πάλι θα παιδευόμαστε μέχρι να πετύχουμε αυτό που θέλεις Μαίρη»
«Ναι αλλά το αποτέλεσμα θα είναι τέλειο»
«Πιο τέλειο από την δική σου Ιουλιέτα;»
«Αυτό θα εξαρτηθεί από σένα Άννα», στράφηκε σε μένα. Είχα μείνει.
«Λοιπόν πάμε;»
«Μαίρη, εγώ ήρθα εδώ για να σου φέρω την ατζέντα», της έδωσα την ατζέντα. Την κοίταξε με αδιαφορία.
«Α ναι όποτε δε μπορώ να σημειώσω κάτι στο κινητό χρησιμοποιώ ότι υπάρχει πρόχειρο σε χαρτί» Τι; Σκέφτηκα μιλούσε για μία δερμάτινη ατζέντα λες και ήταν κανένα μπλοκάκι. Τζάμπα έκανα όλη την διαδρομή; «Ευχαριστώ πάντως. Λοιπόν πάμε να κανονίσουμε το πρόγραμμα;», προχώρησε.
«Δε μπορώ να γίνω βοηθός σου»
«Γιατί;», στράφηκε για να με κοιτάξει.
«Παντρεύομαι»
«Και;»
«Έχω προετοιμασίες»
«Εσύ δεν έλεγες πως με την Άλις έχεις ελεύθερο χρόνο;»
«Ναι, αλλά και πάλι…»
«Μπέλα, πνίγομαι», μου έπιασε το χέρι «είμαι σε μία ξένη πόλη, έχω ένα τόνο δουλειά. Δε μπορείς να φανταστείς. Δε μιλάμε μόνο για κλασικά έργα αλλά και για ειδικές χορογραφίες. Χρειάζομαι ένα τρίτο μάτι. Κάποιον με αντικειμενική άποψη και που να αγαπάει αυτά τα έργα»
«Γιατί δε προσλαμβάνεις κάποιον επαγγελματία;»
«Δε καταλαβαίνεις. Είσαι η άποψη του κοινού. Και ξέρεις τα έργα απ’ έξω και ανακατωτά. Μην το αρνείσαι σε είδα στη διάρκεια της πρόβας. Ήξερες όλα τα λόγια. Και ειδικά για την σκηνή του θανάτου της Ιουλιέτας είπες ότι σκεφτόμουν και εγώ. Πολύ καλή εμφάνιση αλλά έλειπε η ευαισθησία που χαρακτηρίζει την ηρωίδα. Είναι ρομαντικό έργο. Δεν είναι η Κάρμεν του Μπιζέ που πρέπει να χαρακτηρίζεται από πάθος»
«Κάνεις λάθος δε μου αρέσει το μαύρο που έχετε διαλέξει για τα ρούχα»
«Ούτε εμένα. Είναι κάτι πρόχειρο μέχρι να δούμε τι θα γίνει με τις στολές και τα σκηνικά. Κάνουμε την πρόβα πριν την πρόβα. Δοκιμάζουμε τα νερά. Τι ταιριάζει στους ηθοποιούς»
«Η Άννα είναι τέλεια Ιουλιέτα»
«αλλά μόνο εμφανισιακά. Αυτό δε θέλεις να πεις;», έγνεψα.
«Έλα Μπέλα. Χρειάζομαι την βοήθειά σου. Λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα στο Σιάτλ και αν γίνεται οτιδήποτε άλλο μελέτη υλικού για παράδειγμα μπορείς να το κάνεις στο σπίτι σου και να το συζητάμε από το τηλέφωνο ή από το ίντερνετ»
«Μα…»
«Και…», με έκοψε «μία συστατική επιστολή από μένα σε όλες τις σχολές που έχεις κάνει αίτηση. Ήμουν αριστούχος στο Τζούλιαρντ. Ένα από τα λαμπρά τους αστέρια. Οπότε ο λόγος μου μετράει», μου έκλεισε το μάτι.
«Αυτό εννοούσες όταν έλεγες στην καφετέρια για σημαντικά άτομα;», και γέλασα με την διαπίστωση.
«Και βέβαια», σήκωσε το κεφάλι περήφανα με αυτή την δήλωση. «Έλα Μπέλα σε παρακαλώ…», με κοίταξε ικετευτικά. Για μια στιγμή πάλι είχα την αίσθηση του οικείου.
«Εντάξει», ωχ όχι πολύ αργά μου ξέφυγε. Πριν προλάβω να το πάρω πίσω με αγκάλιασε σφιχτά. Πόσος καιρός είχε περάσει από την τελευταία φορά που κάποιος ούτε παγωμένος ούτε πολύ ζεστός με είχε αγκαλιάσει. Ούτε που θυμόμουν. Ήταν ωραία αίσθηση.
«Αχ, Μπέλα. Το ξέρω πως όλα θα πάνε όπως πρέπει»
«Μπα, πως είσαι τόσο σίγουρη; Εμένα κάτι μου λέει πως θα το μετανιώσω»
«Όχι δε θα το μετανιώσεις. Το ξέρω.»
«Αλήθεια; Πως;»
«Έχω τον τρόπο μου. Λοιπόν…», άνοιξε την ατζέντα. Έγραψε κάτι , έσκισε το χαρτί και μου το έδωσε.
«Ορίστε. Αυτό είναι το αμερικάνικο μου νούμερο, το μέιλ μου και η διεύθυνση του διαμερίσματος που θα μείνω. Στείλε μου ένα μέιλ μέσα στην ημέρα για να σου στείλω το συμφωνητικό με όλες τις λεπτομέρειες. Εντάξει; Πρέπει να φύγω. Νομίζω πως ούτως ή άλλως έχει βαρεθεί να σε περιμένει», και έφυγε τρέχοντας σε έναν από τους διαδρόμους. Βγήκα από το θέατρο ελαφρώς ζαλισμένη. Μπήκα στο φορτηγάκι και έκλεισα την πόρτα.
«Λοιπόν; Γιατί έκανες τόση ώρα; Σκυλοβαρέθηκα», άκουσα τον Σεθ να παραπονιέται. Ειδα την Μαίρη να με χαιρετάει από το παράθυρο. Έπιασα το τιμόνι και γύρισα το κεφάλι μπροστά κοιτώντας το κενό.
«Έπιασα δουλειά»
«Αλήθεια; Πήγες να αφήσεις μια ατζέντα και σε προσέλαβαν; Μωρέ μπράβο. Πως τα κατάφερες;»
«Δε ξέρω»
«Έλα», με αγκάλιασε σφιχτά. «Συγχαρητήρια»
«Ευχαριστώ νομίζω»
«Πάντως πρέπει να παραδεχτώ κάτι για το νέο σου αφεντικό», με άφησε.
«Τι;»
«Μυρίζει υπέροχα»
Μαίρη POV
Κοίταξα το κόκκινο φορτηγάκι που έφευγε και έσφιξα την ατζέντα που κρατούσα στα χέρια μου. Τελικά καλά που την είχα ‘ξεχάσει’. Κάτι μου έλεγε πως άμα είχα αναφέρει στην καφετέρια το ζήτημα για την δουλειά η Μπέλα θα το είχε απορρίψει. Ο Πίτερ τηλεφωνώντας μου έδωσε την τέλεια ευκαιρία για να δείξω πως χρειαζόμουν βοηθό αν και η Άννα ήταν η πιο μεγάλη βοήθεια. Υποσυνείδητα με το χορευτικό της με βοήθησε να οδηγήσω τα πράγματα εκεί που ήθελα. Βέβαια της είχα προτείνει να κάνει την πρόβα εκείνη την ώρα και όλα συνέπεσαν τέλεια. Έφτιαξα λίγο το φουλάρι μου καθώς προχωρούσα. Λάτρευα τα φουλάρια και τα μαντίλια. Ευτυχώς που είχα φροντίσει να μη βάλω χτες. Ήξερα πως θα γινόταν χάλια.
Αναρωτιέμαι πως θα αντιδράσουν όλοι με τα νέα για την νέα απασχόληση της Μπέλα. Ο Τζέικομπ σίγουρα θα της έλεγε κάτι του στυλ ‘πήγες για μαλλί και βγήκες κουρεμένη’. Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του. Ίσως να τον εκνεύριζε λίγο το γεγονός που δε θα την έβλεπε όσο θα ήθελε αλλά δε θα πρόβαλε κάποια αντίρρηση. Ο Τσάρλι θα πρόβαλε κάποιες αντιρρήσεις λόγω των τωρινών γεγονότων στο Σιάτλ αλλά δε νομίζω πως θα ήταν κάτι σημαντικό. Η Άλις τώρα… Ασυναίσθητα χαμογέλασα. Η γλυκιά μου Άλις αν προετοίμαζε αυτή την περίοδο το γάμο της Μπέλα με τον Έντουαρντ θα τσίριζε πως αποκλείεται και μόνο που δε θα κλείδωνε την Μπέλα στο σπίτι. Μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα της Μπέλα πίσω από κάγκελα και χαχάνισα.
Ευτυχώς που ο γάμος που ετοιμάζει τώρα είναι με τον Τζέικομπ. Είμαι σίγουρη πως διπλωματικά θα έλεγε πως ‘το Σιάτλ είναι επικίνδυνο αυτή την περίοδο. Βέβαια σίγουρα έχεις χρόνο για την δουλεία και η επιλογή είναι δική σου, αλλά θέλω να είσαι συνέχεια με κόσμο’. Απώτερος σκοπός: να αλλάξει η Μπέλα γνώμη για το γάμο.
Για αυτό είμαστε εδώ και όχι μόνο. Βέβαια ενώ η Άλις σίγουρα θα έχει στο μυαλό της πως η μεγάλη απόσταση και η πολλές ώρες μακριά από τον Τζέικομπ θα κάνουν τα πράγματα να τα δει από διαφορετική οπτική γωνία και πιο αντικειμενικά (σύμφωνα πάντοτε με τα κριτήρια της Άλις), εμένα ο σκοπός μου είναι η Μπέλα να συνειδητοποιήσει πράγματα που βρίσκονται μέσα της ακόμα υποσυνείδητα. Αναστέναξα. Πολύς φρόιντ θα πέσει αυτή την περίοδο. Θα καλέσω κάποια στιγμή και τον δρ Σ. Ενάιλ ΝτεΜέντια για κάποιες συμβουλές δεν άντεξα και χαχάνισα πάλι.
Και φτάνουμε στο πιο δύσκολο σημείο. Έντουαρντ. Απλώθηκα στις καρέκλες του θεάτρου και κοίταξα την οροφή. Ελπίζω να έμενε η αντίδρασή του στον υπερπροστατευτισμό και να μην τον έπιανε καμία εμμονή να μάθει τα πάντα για τη νέα εργοδότρια της αγαπημένης του, αλλιώς θα είχα αρκετές τεχνικές δυσκολίες. Ουφ, κάτι μου έλεγε πως έπρεπε να κοιμηθώ για να δω τι θα γίνει. Σηκώθηκα και πήρα τηλέφωνο τον Πίτερ. Μάλλον κάποια πράγματα έπρεπε να τα έχω έτοιμα από πιο πριν. Ήξερα πως θα ερχόταν την επόμενη βδομάδα. Είχε μπει το νερό στο αυλάκι. Τι ώρα ήταν Παρίσι είπαμε; 10 ή 11 το βράδυ;
«Zut! Μαίρη ξέρεις τι ώρα είναι;»
«Συγνώμη Πίτερ αλλά ήταν λίγο επείγον. Μπορείς να μου στείλεις τα τηλέφωνα και τα μέιλ του Matsuri Hino και του studio deen.»
«Γιατί; Νόμιζα πως είχες απορρίψει την πρόταση τους»
«Γιατί είμαι έτοιμη πλέον να αναλάβω τις χορογραφίες»
«Αλήθεια ακόμα και για το ending των επεισοδίων που είναι και καλά η πρωταγωνίστρια;»
«Αμέ»
«Την ξέρω;»
«Όχι, αλλά θα είναι πολύ καλή αν και εκείνη δεν το ξέρει»
«Ενδιαφέρον πάλι μιλάς μυστηριωδώς. Ετοιμάζεις κάτι; Πάντοτε όταν ετοιμάζεις κάτι πολύ καλό και σπουδαίο παίρνεις τέτοιο τόνο. Λες και ξέρεις από πριν το αποτέλεσμα», χαμογέλασα.
«Λοιπόν μπορείς να μου τα στείλεις;»
«Ξέρεις πως ακόμα είναι βράδυ στο Παρίσι έτσι;»
«Έλα…»
«Θα στα στείλω το πρωί που θα ξυπνήσω»
«Έλα Πίτερ. Αν μου το στείλεις όταν ξυπνήσεις εγώ θα κοιμάμαι. 9 ώρες διαφορά»
«Καλά, καλά. Σε μισή ώρα θα τα έχεις.»
«Σ’ ευχαριστώ»
«Πάντως μου κάνει εντύπωση που θα ασχοληθείς με αυτό το θέμα. Νόμιζα πως το μισείς»
«Όχι δε το μισώ απλώς μου αρέσουν άλλα πράγματα»
«Καλά. Στα στέλνω και το καλό που σου θέλω να με αφήσεις να κοιμηθώ»
«Καλά. Καλόν ύπνο και ευχαριστώ»
«Καλά, καλά. Θα τα πούμε αύριο πλέον»
«Οκ. Φιλιά»
«Φιλιά», έκλεισε το τηλέφωνο. Ουφ, ωραία είχα τελειώσει για την ώρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου