2ο Μέρος

«Θα το συζητήσουμε πιο μετά», και γύρισε να ετοιμάσει το σακίδιό της. Δε σκόπευε να αφήσει το ζήτημα.

«Δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι παραπάνω σε αυτό το ζήτημα», είδα τους μύες στους ώμους της να συσπώνται. Στον αέρα μύρισα κάτι αλμυρό.

«Νομίζω πως καλό θα ήταν να πας στο σπίτι όσο θα λείπω. Δεν χρειάζεται να μείνεις σε ένα άδειο σπίτι. Είμαι σίγουρη πως σίγουρα θα έχεις σημαντικότερα πράγματα να κάνεις», ο τόνος της ήταν θυμωμένος.

Έριξε τα μαλλιά της μπροστά και με προσπέρασε γρήγορα. Δεν είχε αναφέρει πως έκλαιγε όταν θύμωνε; Στον ήλιο είδα να λαμπυρίζει κάτι στα μάγουλά της.

Δάκρια! Και ήταν δικό μου φταίξιμο. Την πλησίασα αυτόματα καθώς άνοιγε την εξώπορτα.

«Συγνώμη», μουρμούρισα. Ήθελα να την αγκαλιάσω και να γεμίσω το πρόσωπό της με φιλιά μέχρι να πει πως με συγχωρούσε. Δεν πρόλαβα. Απ’ έξω ακούστηκαν οι σκέψεις των παιδιών. Πότε είχαν φτάσει;

Στάθηκε για μια στιγμή στην πόρτα και εγώ κράτησα την ανάσα μου. Τι θα έλεγε; Μήπως δεν ήθελε να …

«Πήγαινε να τους δεις Έντουαρντ. Τους έχεις λείψει. Υπήρχαν πριν από μένα…», ένιωσα την θλίψη στον τόνο της και ήθελα να ουρλιάξω πως δε μ’ ένοιαζαν.

Δεν πρόλαβα. Η πόρτα είχε ανοίξει και η Μπέλα προχωρούσε στο αμάξι όπου την περίμεναν οι φίλοι της.

Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, μία φωνούλα μου ψιθύρισε.
Ίσως πρέπει να κρατήσει μία απόσταση από σένα…

Τα πόδια μου λύγισαν και βρέθηκα με την πλάτη μου στην κλειστή πλέον πόρτα. Μισούσα αυτή τη φωνή γιατί ήξερα πως είχε δίκιο.
Δεν ήμουν καλός για κείνην.

Ένιωσα το κινητό να δονείται στην τσέπη μου. Το έβγαλα και κοίταξα την οθόνη.

Μήνυμα από την Άλις.

Έλα σπίτι.

Σπίτι… Ήθελα να γελάσω. Μπορεί τα πράγματά μου να τα είχα εκεί αλλά δεν καθόμουν σχεδόν καθόλου εκεί. Ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς με την Μπέλα.

Αφού και την προηγούμενη μέρα που πήγε εκείνη για ψώνια στο σουπερμάρκετ εγώ πέρασα την ώρα μου στο κρεβάτι της, πάνω από τα στρωμένα μωβ σεντόνια.

Τι έκανα; Προσποιούμουν πως κοιμόμουν. Αναπολούσα διάφορες στιγμές που είχα περάσει μαζί της, βυθισμένος στο άρωμά της. Το ωραιότερο κάψιμο του κόσμου…

Όταν επέστρεψε μία ώρα αργότερα πήρα το πρόσωπό της στα χέρια μου και την φίλησα για δύο ολόκληρα λεπτά χωρίς σταματημό. Είχα ξεπεράσει το τελευταίο μου χρονικό ρεκόρ με επιτυχία, χωρίς η δίψα μου για το αίμα της να κυριαρχήσει.

Σίγουρα θα μπορούσα να αφεθώ στα γλυκά της χείλη λίγο παραπάνω αλλά δεν ήθελα να το ρισκάρω. Μικρά βήματα πάνω απ’ όλα.

Εκείνη βέβαια είχε άλλη άποψη και προσπάθησε να με φιλήσει με την σειρά της συνεχίζοντας από κει που σταματήσαμε. Ο πειρασμός ήταν πολύ μεγάλος αλλά δε θα το ρίσκαρα. Την πήρα στην αγκαλιά μου και φίλησα τα μαλλιά της. Αναστέναξε αλλά δεν είπε κάτι.

Η ειδοποίηση για μήνυμα ήχησε πάλι σταματώντας την αναδρομή μου. Ήταν πάλι η Άλις.

Θέλουμε να σε δούμε : (
Η Μπέλα θα γυρίσει το απόγευμα.

Σηκώθηκα και με απρόθυμα βήματα ξεκίνησα για το σπίτι μου.