Ελέαζαρ POV
Για πρώτη φορά στην ζωή μου καθόμουν με αγωνία μπροστά σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Τα μισούσα αυτά τα κουτιά αλλά ήταν δυστυχώς χρήσιμα και άνηκαν στην σημερινή εποχή. Κάτι που δεν συνέβαινε με μένα κατά βάθως.
Τσέκαρα για τριακοστή φορά τα εισερχόμενα και αναστέναξα. Τριγυρνούσα στο δωμάτιο πέρα δώθε καθώς το περίμενα. Η Τάνια ετοίμαζε τις βαλίτσες της θα ήμασταν εγώ, εκείνη και η Κάρμεν στην επίσκεψη. Η Κέιτ και η Ιρίνα να έμεναν πίσω.
Με το που το έφτασε το άνοιξα κατευθείαν. Η ανάσα μου κόπηκε. Μαίρη Άλισον. Ή αλλιώς Σίνθια Σμιθ. Όπως την είχα γνωρίσει εγώ παντρεμένη και με μία κόρη. Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα το κουτί που καθόταν μέσα. Μου το είχε δώσει. Εκείνη την μέρα. Αν ήξερα τι σήμαινε η κίνησή της τότε.
«Θα σας παρακαλούσα να μου το προσέξετε κύριε Ντενάλι. Μέσα υπάρχουν σημαντικά πράγματα που δε θέλω να χαθούν», η φωνή της είχε ανάλαφρο τόνο αλλά μπορούσα να διακρίνω την θλίψη της. Αν ήξερα…
«Γιατί δεν τα βάζετε σε κάποια θυρίδα. Ξέρω πως είναι ακριβές αλλά θα μπορούσα να σας συστήσω σε ένα γνωστό μου που θα σας κάνει μία πολύ καλή τιμή»
«Δε νομίζω πως θα μπορώ. Δε θα με αφήσει η μοίρα», και με κοίταξε με ένα βλέμμα λες και ήξερε. Και ήξερε τι θα συνέβαινε. Αυτή ήταν η δύναμή της. Να γνωρίζει την μοίρα. Πράγματα που συνέβησαν πριν την γέννησή της. Πράγματα που θα συνέβαιναν στο μέλλον. Τα πάντα. Είχε την γενική εικόνα όλου του σύμπαντος. Απλώς σαν άνθρωπος ήταν πολύ δύσκολο να ελέγξει όλη αυτή την γνώση.
«Κυρία Σμιθ. Σίγουρα δε θα υπάρχει πρόβλημα. Θα γυρίσετε από το ταξίδι σας με τον σύζυγό σας και θα τα βρείτε όλα στη θέση τους»
«Όταν θα γυρίσω εγώ και ο Σεμπάστιαν τίποτα δε θα είναι στη θέση του», μουρμούρισε κοιτάζοντας τον ορίζοντα. Ο σύζυγός της είχε πετύχει μία πολύ καλή επαγγελματική πρόταση και έπρεπε να μετακομίσουν ξαφνικά.
«Πάντως μου κάνει εντύπωση που δεν θα πάρετε το κοριτσάκι σας μαζί σας τώρα και το στείλατε στους παππούδες του. Ευελπιστώ να γνωρίσω από κοντά τον σύζυγό σας κάποια στιγμή», άκουσα να παίρνει μια απότομη ανάσα.
«Θα τον αναγνωρίσετε από την φωτογραφία όταν τον δείτε», την φωτογραφία. Μία και μοναδική φωτογραφία που είχαν βγάλει όλοι μαζί σαν οικογένεια. Η δουλειά του κύριου Σμιθ στο ορυχείο δεν του επέτρεπε κάτι περισσότερο. Αλλά ήταν ευτυχισμένη οικογένεια για τόσο καιρό. Είχε γλιτώσει από την πτώση στο ορυχείο την προηγούμενη χρονιά και ήμουν βέβαιος πως η σύζυγός του είχε βάλει το χεράκι της σε αυτή την τύχη.
«Πάντως είσαστε πολύ δυνατή σαν άτομο κυρία Σμιθ. Περάσατε πολλές κακουχίες με τον θάνατο της αδελφής σας και με την κρίση αλλά τα καταφέρατε. Σας θαυμάζω», και ήταν αλήθεια θαύμαζα αυτή την μικρή ράφτρια που αντιμετώπιζε με χαμόγελο την ζωή.
«Θάνατος…», με κοίταξε με έντονο βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που με έκανε πάντοτε να υποψιάζομαι πως ήξερε το μυστικό μου. «Μπορεί ο θάνατος να την άγγιξε αλλά ξέρω πως τώρα είναι ευτυχισμένη. Και εσείς δεν είσαστε τώρα ευτυχισμένος;», την κοίταξα με απορία. Λες να ήξερε.
«Ε, ναι. Από τότε που βρήκα την σύζυγό μου, ναι. Εσείς ετοιμάσατε το νυφικό», ένα υπέροχο νυφικό που έκανε την Κάρμεν μου να λάμπει.
«Οπότε άξιζε», μουρμούρισε. «Απλώς θα σας παρακαλούσα κάτι. Μην της αναφέρετε τίποτα από το παρελθόν όταν την δείτε. Μην το σκεφτείτε καν. Κρύψτε και τις σκέψεις σας. Το παρελθόν σας σας έχει μάθει να το κάνετε αυτό»
«Τι εννοείτε;», πάντα μιλούσε με γρίφους. Απέφευγε να δώσει μία ξεκάθαρη απάντηση λες και φοβόταν πως θα αποκάλυπτε κάποιο μυστικό.
«Θα ξέρετε όταν την δείτε. Κοντά καστανά μαλλιά και χρυσά μάτια. Σαν τα δικά σας. Και βλέπει τις επιλογές των άλλων», η ανάσα μου κόπηκε. Ξέρει. Ήξερα τι θα σήμαινε αυτό για τους Βολτούρι. Θάνατος. Ευτυχώς που δεν ήξερα πως αυτή η θνητή γνώριζε το μυστικό μας από τότε όταν πήγα στη Βολτέρα πέρυσι. Αυτό είχα σκεφτεί. Που να ήξερα πως δεν είχε νόημα.
«Σας σέβομαι για την επιλογή σας κύριε Ντενάλι. Θα μπορούσατε να ακολουθήσετε το εύκολο μονοπάτι που σας είχε προσφέρει η μοίρα αλλά όταν σας προσεφέρθει η επιλογή αποφασίσατε να το απορρίψετε. Η σύζυγός σας ήταν ο καταλύτης για της απόφασή σας», έσφιξα ασυναίσθητα τις γροθιές μου. Αυτή η γυναίκα μπορούσε να διαβάσει καλύτερα την γνώση του σύμπαντος από ότι περίμενα.
«Οπότε ξέρετε τα πάντα;», ρώτησα με δισταγμό. Ήθελα να μάθω το μέγεθος της δύναμής της σαν θνητή. Χαμογέλασε με νόημα.
«Ας πούμε πως είναι σαν να έχω στην κατοχή μου την μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου και να έχω στη διάθεσή μου όλα τα βιβλία για να τα διαβάσω. Αυτό δεν σημαίνει πως ξέρω τι είναι γραμμένο σε αυτά αλλά μπορώ να μάθω αν θελήσω…»
«Τόσο ισχυρή», μουρμούρισα.
«Και όμως την μέρα που θα συναντηθούμε πάλι και θα κουβαλάτε το κουτί για να μου το φέρετε, τότε θα γνωρίσετε το ισχυρότερο άτομο», ακούμπησε το κουτί στο τραπέζι και το χάιδεψε με τρυφερότητα. Κούνησε το άλογο στην σκακιέρα και ο λευκός βασιλιάς ήταν πλέον σε κίνδυνο.
«Σαχ», μουρμούρισε. «Μην μου πείτε την κίνησή σας ακόμα. Ξέρω ήδη ποια θα είναι. Απλώς όταν θα ξανασυναντηθούμε θα έχετε καταλάβει το νόημα της καλύτερα», προχώρησε προς την πόρτα. Στράφηκε αργά προς το μέρος μου με δάκρια στα μάτια.
«Να ξέρετε κύριε Ντενάλι πως δεν σας συγχωρώ γιατί ποτέ δεν ήταν δικός σας λάθος αυτό που θα συμβεί. Ήταν δικό μου επειδή ήμουν αρκετά εγωίστρια και αγαπώ τον σύζυγό μου περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Προσπάθησα να αποτρέψω το μοιραίο τόσες φορές όμως δεν μπορώ πάλι. Η ιστορία έχει ήδη γραφτεί και δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Ποτέ δεν μπορώ να αλλάξω ένα ‘γεγονός’ πραγματικά. Μόνο να το καθυστερήσω ή να το επιταχύνω. Αντίο», και βγήκε γρήγορα από το σπίτι μου.
Μερικές μέρες αργότερα μάθαμε για το ατύχημα που συνέβη στο πλοίο στη μέση του Ατλαντικού και πως ανάμεσα από τα θύματα ήταν εκείνη και ο σύζυγός της. Όμως έμαθα την αλήθεια πιο μετά σε μία από τις φλυαρίες του Φέλιξ.
Τότε ήξερα με σιγουριά πως δεν έπρεπε ποτέ να δώσω στον Άρο το χέρι μου στην τελευταία μου επίσκεψη…
Είχαμε φτάσει προχτες στο σπίτι των Κάλεν. Η υποδοχή ήταν ζεστή όπως πάντοτε αλλά μπορούσα να διακρίνω την ένταση στον αέρα. Έμαθα για το θέμα που είχαν για την πιθανή δημιουργία στρατού από την Βικτώρια. Η ανησυχία τους ήταν έκδηλη για την μικρή θνητή που ήθελαν να προστατέψουν πάση θυσία. Ειδικά ο Έντουαρντ…
Για την ώρα μπορούσα να κρύβω τις σκέψεις μου σε ένα βαθμό και δεν του είχα αποκαλύψει τίποτα για αυτά που ήξερα για την Μαίρη ή Σίνθια όπως λεγόταν πλέον σήμερα. Βέβαια ήξερε πως γνώριζα κάτι αλλά με την Άλις τριγύρω μας όλη την ώρα δεν μπορούσε να με ρωτήσει ανοιχτά.
Η επίσκεψη στο Σιάτλ ήταν η τέλεια ευκαιρία για να ανοίξω τα χαρτιά μου και να του μιλήσω ανοιχτά. Αφού τελείωναν κάποιες κυρίες τα ψώνια τους πρώτα. Ο Έντουαρντ είχε προσφερθεί να μείνει για να βοηθήσει στο κουβάλημα αφήνοντας εμένα και την Τάνια ελεύθερους για να εξερευνήσουμε λίγο την πόλη. Ήμουν σίγουρος πως η έντονη προθυμία του ήταν το γεγονός πως δεν ήθελε να βρίσκεται δίπλα στην Τάνια. Χαμογέλασα ελαφρά όταν είδα πως συνοφρυώθηκε με την σκέψη μου.
Η Άλις είχε ρωτήσει με έντονη περιέργεια τι είχε το κουτί που κουβαλούσα μαζί μου όλη την ώρα. Ήταν λίγο δύσκολο να της μιλήσω για το περιεχόμενό του μια και εγώ ο ίδιος δεν το είχα δει ποτέ. Της είπα απλώς πως ήταν κάτι που έπρεπε να παραδώσω στον ιδιοκτήτη του. Της έκανε εντύπωση που δεν το είχα στείλει από το ταχυδρομείο στο Φορκς. Είδε την αύρα της να αλλάζει καθώς προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για να δει την επικείμενή μου συνάντηση.
Δεν κατάφερε να δει τίποτα. Μάλλον επειδή δεν ήμουν ακόμα σίγουρος πως θα την συναντούσα, ή ίσως επειδή δεν μπορούσε να δει κάτι που είχε προαποφασιστεί καιρό πριν. Χωριστήκαμε όταν φτάσαμε στην πόλη με μία Άλις να τραβάει ένα Έντουαρντ και την Κάρμεν μου από τα μανίκια. Χαμογέλασα ελαφρά.
«Δεν ήξερα πως έχεις φίλους στο Σιάτλ, Έλεαζαρ», άκουσα την Τάνια να λέει αφού οι άλλοι είχαν απομακρυνθεί.
«Δε θα την χαρακτήριζα φίλη αλλά μία παλιά γνωριμία», την είδα να σηκώνει το φρύδι.
«Δε νομίζω να είναι καμία παλιά αγαπημένη σου Έλεαζαρ;», γέλασα με τα λόγια της.
«Όχι βέβαια! Λοιπόν που είναι το θέατρο που δουλεύει η Ιζαμπέλα Σουάν;», με κοίταξε με έκπληξη.
«Το θέατρο Κάρμα είναι κοντά στην Πλατεία Ρίμεν και είναι υπέροχο που η καλύτερη μου φίλη είναι βοηθός της σκηνοθέτη – χορογράφου!», έκανε μία τέλεια απομίμηση της φωνής της Άλις λέγοντάς το. Συνέχισε με την κανονική της φωνή. «Βαρέθηκα να ακούω την Άλις να μιλάει για αυτό. Εντάξει έχω πάρει το μήνυμα πως ο Έντουαρντ δεν ενδιαφέρεται για μένα και πως η Άλις προτιμάει να τον ζευγαρώσει με την καλύτερή της φίλη αλλά για να είμαι ειλικρινής έχω βαρεθεί τα υπονοούμενά της για το πόσο υπέροχη και τέλεια είναι η φίλη της»
«Μπορείς ξέρεις να μην έρθεις μαζί μου και να μην χρειαστείς να πέσεις πάνω της»
«Για να είμαι ειλικρινής θέλω να δω τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η κοπέλα που έχει ‘μαγέψει’ τον Έντουαρντ αλλά δεν έχω καταλάβει κάτι. Δεν είπες πως ήθελες να συναντήσεις την παλιά σου γνωστή; Έχετε κλείσει ραντεβού στο Κάρμα;»
«Θα μπορούσα να πω πως το Κάρμα έχει κλείσει ραντεβού σε μας. Έλα πάμε», την πήρα αγκαζέ και ξεκινήσαμε.
Περπατήσαμε με αργούς ρυθμούς αλλά φτάσαμε κατά τις 12 έξω από το θέατρο. Μπήκαμε και άφησα την Τάνια στο φουαγέ καθώς προχωρούσα προς τον χώρο των παραστάσεων. Μπήκα και είδα την σκηνή. Το μόνο που υπήρχε στο κέντρο της και φωτιζόταν από ένα έντονο λευκό φως ήταν ένα τραπέζι πάνω στο οποίο ήταν μία σκακιέρα. Όλα τα πιόνια ήταν στις ίδιες θέσεις όπως εκείνη την μέρα. Ο λευκός βασιλιάς ήταν σε κίνδυνο και υπήρχε κίνδυνος για τα λευκά να χάσουν. Χρειαζόταν να γίνει μία έξυπνη κίνηση για να κερδηθεί η παρτίδα. Πλησίασα με αργά, υπερβολικά αργά βήματα την σκηνή.
Ένιωθα σαν υπνωτισμένος λες και δεν είχα τον έλεγχο πλέον. Μοίρα, σκέφτηκα. Δεν έχεις ποτέ τον έλεγχο. Ένιωσα παρά είδα την αύρα μίας δύναμης που πλησίαζε. Τόσο ισχυρή…
Στο μυαλό μου ήρθαν πάλι τα λόγια της Σίνθιας «Και όμως την μέρα που θα συναντηθούμε πάλι και θα κουβαλάτε το κουτί για να μου το φέρετε, τότε θα γνωρίσετε το ισχυρότερο άτομο»
Έστρεψα αργά το βλέμμα μου και είδα στα πίσω καθίσματα μία καστανή κοπέλα να τρέχει προς την σκηνή.
«Μαίρη; Συγνώμη που άργησα αλλά ο Σεθ επέμενε να με φέρει και χτύπησε στον δρόμο το καθρέφτη ενός άλλου οδηγού και έμεινε για να ανταλλάξουν στοιχεία και …» , η κοπέλα στάθηκε για μια στιγμή έκπληκτη όταν με είδε στην σκηνή. Οι χτύποι της καρδιάς της ανέβηκαν κατακόρυφα και ένιωσα την αύρα από την ασπίδα της να ξυπνάει έντονα και να απλώνεται γύρω της. Υποσυνείδητα την είχε επεκτείνει ή συνειδητά.
«Ε, γεια σας. Ξέρετε είμαστε κλειστά αυτή την περίοδο έχουμε πρόβες…», σήκωσα το κεφάλι μου καλύτερα και όταν το βλέμμα μου συνάντησε το δικό της την είδα να ηρεμεί και την ασπίδα της να αποτραβιέται πάλι πάνω της. Χμμ, ενδιαφέρον.
«Καλημέρα σας, δεσποινίς…»
«Σουάν, αλλά μπορείτε να με φωνάζετε Μπέλα», με πλησίασε αργά.
«Α, είσαστε η προστατευόμενη των Κάλεν. Η οικογένεια μιλάει με τα καλύτερα λόγια για σας», είδα να κοκκινίζει ελαφρά και μύρισα το αίμα της. Υπέροχο άρωμα, όπως το μπουκέτο ενός καλού κρασιού. Όλα τα άτομα που τα είχα γνωρίσει σε θνητή μορφή πάντοτε μύριζαν υπέροχα. Αναρωτήθηκα μήπως ήταν άλλη μία ένδειξη των δυνάμεών τους. Ίσως θα μπορούσα να ρωτήσω την κυρία Σμιθ πιο μετά.
«Ε, ναι. Εσείς είσαστε κάποιος φίλος τους»
«Μπορείτε να μας χαρακτηρίσετε σχεδόν συγγενείς μια και ακολουθούμε την ίδια ιδεολογία. Έλεαζαρ Ντενάλι», και άπλωσα το χέρι μου.
Το κοίταξε για μία στιγμή και το πήρε διστακτικά. Φρόντισα να το κρατήσω ελάχιστα για να μην την τρομάξω αλλά εκείνη ήταν ήρεμη. Η ασπίδα της ήταν πάντοτε σε επιφυλακή αλλά δεν απλωνόταν στον χώρο. Δεν ήταν αρκετά ισχυρή για να προστατέψει κάποιον αλλά με λίγη παραπάνω ισχύ σίγουρα θα μπορούσε. Άφησα το χέρι της.
«Μου κάνει εντύπωση που κανένας από την οικογένεια δεν μου είπε πόσο ταλαντούχα είσαστε» Τα μάτια μου ξανακοίταξαν την σκακιέρα. Επιτέλους μπορούσα να καταλάβω…
«Ταλαντούχα; Τι εννοείτε;»
«Η ασπίδα σας είναι ένα σπάνιο χάρισμα που έχω δει μόνο μία φορά σε ένα από τα μέλη των Βολτούρι», η ασπίδα σηκώθηκε αυτόματα όπως και οι χτύποι της καρδιάς της. Η ισχύ της ήταν πιο έντονη.
«Βολτούρι; Και εσείς από πού τους ξέρετε;», η ανησυχία της ήταν έκδηλη. Ήθελα να είμαι ειλικρινής μαζί της.
«Δούλευα κάποτε ως μέλος της φρουράς και μάλιστα ήμουν υπεύθυνος για την πρόσληψη των πιο ταλαντούχων μελών της φρουράς», ένιωσα ένα ελαφρό αεράκι να με χτυπάει χωρίς να υπάρχει κάποιο παράθυρο ανοιχτό. Ενδιαφέρον…
«Ω!», είπε μόνο.
«Είδατε μήπως την…», η φωνή μου δίστασε για μία στιγμή «Μαίρη Άλισον;», με κοίταξε με έκπληξη με την ερώτηση. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Η κυρία Σμιθ μου είχε κάποτε εμπιστευτεί κάτι και πιστεύω πως έχει έρθει η ώρα να της το επιστρέψω», με κοίταξε με απορία. Μάλλον έπρεπε να γίνω πιο συγκεκριμένος. «Είναι εδώ η αδελφή της Άλις;», ένιωσα μία ελάχιστη πίεση πάνω μου καθώς έβλεπα την έκπληξη στα μάτια της. Η δύναμή της πρέπει να ελεγχόταν από τα συναισθήματά της.
«Η αδελφή της Άλις;», έγνεψα το κεφάλι μου.
«Σίνθια Μπράντον ή Σίνθια Σμιθ, όπως την γνώρισα εγώ κάποτε;», πριν προλάβει να μου απαντήσει ένιωσα μία γνώριμη αύρα να πλησιάζει. Χαμογέλασα νοσταλγικά. Η πόρτα άνοιξε και είδα μία νεότερη εκδοχή της γυναίκας που είχα γνωρίσει κάποτε…
«Κύριε Ντενάλι. Βλέπω πως γνωρίσατε την Μπέλα», ερχόταν αγκαζέ με την Τάνια η οποία φαινόταν πολύ έκπληκτη εκείνη την στιγμή. Ο βηματισμός της ήταν ανάλαφρος λες και χόρευε. Μας πλησίασε και στάθηκε μπροστά μου.
«Η σύζυγός σας πως είναι;»
«Υπέροχα κυρία Σμιθ», την είδα να χαμογελάει. «Δυστυχώς ή ευτυχώς όχι κυρία Σμιθ πλέον κύριε Ντενάλι. Μου φαίνεται πως θα πρέπει να κάνουμε τις συστάσεις μας για άλλη μία φορά. Μαίρη Άλισον. Χάρηκα για την γνωριμία», και άπλωσε το ελεύθερό της χέρι. Το πήρα με συγκίνηση.
«Έλεαζαρ Ντενάλι. Χάρηκα για την γνωριμία και πάλι», άφησε το χέρι μου και προχώρησε με χάρη πίσω από την σκακιέρα. Η Μπέλα την κοιτούσε με απορία.
«Κύριε Ντενάλι… Η κίνησή σας παρακαλώ…», και μου έδειξε με νόημα την σκακιέρα. Προχώρησα ήρεμα. Μία κίνηση. Μία κίνηση μπορούσε μόνο να υπάρξει και κοιτώντας την δεσποινίς Σουάν μπορούσα πλέον να την κατανοήσω πλήρως. Πήρα το λευκό πιόνι και το κοίταξα. Το χαμόγελό μου ήταν το ίδιο πλατύ με το χαμόγελο της γκριζομάτας κοπέλας απέναντί μου.
«Κίνηση του λευκού πιονιού από στην η8. Μετάβαση του λευκού πιονιού σε λευκή βασίλισσα. Σαχ για τον μαύρο βασιλιά», μουρμούρισα ήρεμα. Έκανε την κίνησή της. Όμως ξέραμε και οι δύο πολύ καλά τι θα γινόταν μετά. Έκανα την κίνησή μου. «Ρουά ματ. Νικάνε τα λευκά», μουρμούρισα.
«Πολύ σωστά», λες και μιλούσε για το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο. Γυρνώντας να κοιτάξω την δεσποινίς Σουάν κατάλαβα πως ήταν.
«Νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας επιστρέψω κάτι», και έδωσα το κουτί στην ιδιοκτήτριά του. Η Μαίρη το πήρε χαμογελώντας και το άνοιξε με ενθουσιασμό. Τα μάτια της έλαμψαν από τα δάκρια που απειλούσαν να κυλήσουν εκείνη την στιγμή.
«Το κουτί ήταν δικό της; Μα αυτό του κουτί το έχεις από το 1935»
«Για την ακρίβεια 1934», είπαμε εγώ και η Μαίρη συγχρόνως. Η Τάνια μας κοίταξε με έκπληξη.
«Την γνωρίσατε στην προηγούμενη ζωή της», μουρμούρισε η Μπέλα.
«Και ήμουν υπεύθυνη για τον θάνατό της», αναστέναξα εγώ. Η Μαίρη με πλησίασε.
«Δε θέλω να ακούω ανοησίες. Το λάθος ήταν δικό μου τότε. Δε μπορούσατε να γνωρίζετε τι θα έκανε ο Άρο. Το καλό είναι πως δεν δουλεύετε πλέον για τους Βολτούρι οπότε πολλά άτομα είναι ασφαλή», ήμουν σίγουρος πως ήξερα για ποια μιλούσε.
Ένιωσα την αύρα της Μαίρης να αλλάζει σχεδόν χρώμα για μια στιγμή. Τα μάτια της είχαν ένα κενό βλέμμα που αναγνώρισα. Κούνησε το κεφάλι και ξανάρθε στην πραγματικότητα.
«Δυστυχώς θα πρέπει να σας αφήσω. Φαίνεται πως δεν θα πρέπει να βρίσκομαι εδώ άλλο για την ώρα»
«Αυτό προστάζει η μοίρα», είπα με έναν ανάλαφρο τόνο.
«Η μοίρα απαιτεί να πάω στο αεροδρόμιο», απάντησε εκείνη. Η πόρτα άνοιξε και είδα μία κοπέλα να μπαίνει.
«Δεν πιστεύω! Γιατί όλοι οι ωραίοι άνδρες πρέπει να είναι γκέι;», αναφώνησε.
«Γιατί το λες αυτό, Άννα;», ρώτησε η Μαίρη σχεδόν γελώντας προχωρούσε για να φύγει από την άλλη έξοδο ψιλιαζόμουν.
«Έξω είναι ένας θεός με μπρονζέ μαλλιά κυριολεκτικά για φάγωμα και δεν μου έριξε ούτε μία ματιά»
«Οδηγεί ασημένιο Βόλβο;», ρώτησε η Τάνια. Είδα την Μπέλα να σηκώνει το βλέμμα.
«Ναι. Έκανα τις κλασικές μου κινήσεις και δεν μου έριξε ούτε μία ματιά»
«Ακόμα και το ‘σκύβω να πιάσω κάτι που μου έπεσε’;», η ξανθιά έγνεψε καταφατικά.
«Και βέβαια! Το ‘έχετε φωτιά’, τα γνωστά σχόλια για το ‘πως οδηγείς το αυτοκίνητο’ και αν ξέρει αυτό που λένε για αυτούς που έχουν ‘μακριά δάχτυλα’. Με αγνόησε πλήρως», στο μεταξύ πρόσεξα πως η Μπέλα είχε κοκκινίσει έντονα και η Μαίρη είχε φύγει από την σκηνή με γοργά βήματα. Η ξανθιά και η Μπέλα δεν το πρόσεξαν. Ο καθένας για τους λόγους τους μάλλον.
Είδα τον Έντουαρντ να μπαίνει μέσα συνοδεία της Άλις και της γυναίκας μου.
«Αυτός είναι;», ρώτησε η Τάνια την Άννα.
«Ω, ναι. Τον ξέρεις;»
«Ω, ναι πίστεψε με», απάντησε η Τάνια. Η Μπέλα φαινόταν να κοκκινίζει περισσότερο.
«Οπότε γκέι. Έτσι δεν είναι;»
«Αυτό υπέθεσα και εγώ κάποτε με τόση χυλόπιτα », εντάξει η Μπέλα ήταν πλέον παντζάρι. Είδα τον Έντουαρντ να την πλησιάζει ανήσυχα.
«Μπέλα είσαι καλά;», η φωνή του ήταν γεμάτη ανησυχία. Τα δάχτυλά του άγγιξαν το πρόσωπό της. Από πίσω του άκουσα την Άννα να λέει με απογοήτευση στην Τάνια κοιτάζοντας την σκηνή.
«Ώστε προτιμάει τις καστανές! Τώρα εξηγείται. Ουφ, και για μια στιγμή ανησύχησα πως έχασα τελείως το ταλέντο μου. Άννα επ’ ευκαιρίας»
«Τάνια»
«Καλέ που πήγε η Μαίρη; Ήθελα να της πω πως έρχεται ο Πίτερ και πρέπει να πάει να τον φέρει από το αεροδρόμιο. Και το έμαθα πριν από λίγο»
«Μην ανησυχείτε δεσποινίς είναι στο δρόμο ήδη», η Άλις πήγε προς την Μπέλα.
«Οπότε δεν θα γνωρίσω το αφεντικό σου σήμερα; Κρίμα! Και ήθελα να σου πω πως αγόρασα εισιτήρια για να πάμε οικογενειακώς στην συναυλία των Pink Martini. Έμαθα πως αυτή θα ετοιμάσει την συναυλία. Δεν πειράζει. Για την ώρα σου έχω μία υπέροχη έκπληξη. Πήγα και ψώνισα κάτι τέλεια συνολάκια που πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσεις», είδα το προηγουμένως κόκκινο πρόσωπο της Μπέλα να χλομιάζει απότομα.
Κοίταξα το ρολόι μου. Θα έπρεπε να γυρίσουμε και εμείς στο Φορκς για να πάρουμε τα πράγματά μας. Αν θέλαμε να προλάβουμε την απογευματινή πτήση.
Είδα το βλέμμα της Άλις να θολώνει και να με κοιτάει με έκπληξη.
«Θα φύγετε; Μα δεν κάτσατε παρά λίγες μέρες»
«Δεν πειράζει. Ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε ήδη. Χάρηκα πολύ που σας είδαμε επιτέλους. Έστω και για λίγο», άφησα τον Έντουαρντ να καταλάβει με τις σκέψεις μου πως πράγματι η Μαίρη Άλισον ήταν αυτή που υποστήριζε και πως την είχα γνωρίσει στο παρελθόν.
Δεν του έδειξα λεπτομέρειες. Δεν ήταν απαραίτητο και ίσως να μην ήταν σωστό. Η Άλις έμεινε με την Μπέλα και έκανε νόημα στον Έντουαρντ να μας συνοδέψει. Τόσο δυναμική όσο η αδελφή της. Χαμογέλασα απαλά. Φτάσαμε προς την έξοδο από τον χώρο των παραστάσεων. Στη μύτη μου ήρθε μία περίεργη μυρωδιά. Την είχα κάποτε ξαναμυρίσει αλλά σε πιο ελαφρύ τόνο. Βρεγμένο σ…
«Μπέλα! Είσαι καλά; Άφησα τα στοιχεία μου και ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα», είπε ο νεαρός που έμπαινε. Είδα τον Έντουαρντ να με κοιτάει με έκπληξη με αυτό που είδε. Αν και κανονικά η δική μου έκπληξη ήταν μεγαλύτερη.
«Μην ανησυχείτε κύριε Σμιθ. Η δεσποινίς Σουάν είναι κάτω στα παρασκήνια με την Άλις», ο νεαρός με κοίταξε με έκπληξη. Η Κάρμεν πήγε να ανοίξει το στόμα της αλλά της έπιασα το χέρι κάνοντας της νόημα πως δεν έπρεπε να μιλήσει. Με κοίταξε με προσοχή και φαινόταν έτοιμος να επιτεθεί αλλά ο Έντουαρντ του έκανε νόημα πως ήμασταν εντάξει. Φάνηκε να χαλαρώνει ελαφρά.
«Σμιθ; Κάποιο λάθος κάνετε; Το όνομα μου είναι Σεθ Κλιάργουοτερ», απάντησε.
«Δικό μου λάθος τότε», απάντησα με ηρεμία. «Χάρηκα για την γνωριμία κύριε Κλίαργουοτερ», και προχωρήσαμε έξω από το κτίριο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου